……Pura Vida

Pura Vida! is de Costaricaanse manier om te zeggen dat alles oké is, dat het leven is om van te genieten. Het wordt geantwoord als je vraagt hoe het met iemand gaat, maar ook als je vraagt of bepaalde gebieden leuk zijn om naar toe te gaan. Als het antwoord Pura Vida! is, moet je zeker gaan!

Na een lange vlucht, lang wachten in Houston en 7 uur terug in de tijd bereiken we dan eindelijk ons hotel in San Jose de hoofdstad van CostaRica. Ik voel me zo ongeveer een dubbel geklutst ei en heb op dit moment alleen maar zin in een bed. Maar eerst wordt er een welkomstdrankje geschonken en als ik dan eindelijk naar bed kan is de slaap over en wordt het draaien en keren om uiteindelijk toch in te dutten.

De volgende morgen na het ontbijt worden de fietsen rijklaar gemaakt. Gelukkig is alles heel gebleven tijdens de reis. De fietsen gaan mee naar de kamer, de dozen verdwijnen in de berging tot de terugreis.  Met zijn allen gaan we een verkennend rondje door de stad een groep gringo’s tussen de ticos (zo noemt men de bewoners van CostaRica)  Er zijn hier weinig bezienswaardigheden alleen wat winkels met gebruiksspullen en wat restaurantjes, nou ja wat er voor doorgaat dan. We komen door een aardig parkje hier wordt een vreemd soort kegelspel gespeeld, en kijken even rond op een kleurrijke overdekte markt, hier vallen naast de bakken met kleurige kruiden en mooie groenten vooral de hoeveelheid tassen en schoenen op. Onze magen beginnen te knagen dus tijd om iets te eten. We gaan een groezelig iets binnen, zitten aan een soort formica tafeltje en stoelen in een kale kantine. Voor aan straat in de vitrines kunnen we iets te eten uitzoeken, er zijn vooral veel op pizza lijkende brood producten dus blijft het spannend wat we eten.  De broodjes worden warm opgediend en smaken ons goed.  Terug in het hotel geniet ik in de tuin op een bankje van het heerlijke weer, de vele vogelgeluiden, krijgen we een briefing over de reis, en kan ik even een mailtje naar huis sturen.

 Dag 3 Naranjo – Fortuna

Na een heerlijk nachtje slapen is het zover: we gaan fietsen.

De fietsen gaan eerst op het dak, dat gaat nog niet zo makkelijk fiets erop, fiets eraf, wiel eruit, wiel erin wat een gedoe. Uiteindelijk zitten we met het voorwiel op schoot in de bus en krijg ik het gevoel dat ik in een vreemdsoortig schoolreisje ben beland, een dergelijke start hebben we nog nooit meegemaakt. Deze ongewone verplaatsing brengt ons naar Naranjo waar we met een stevige klim onze fietsreis beginnen. Tegelijkertijd wil er samen met ons een dikke wolk de berg over, het zonnetje zien we niet meer en het voelt fris aan. Nabij het hoogste punt van vandaag ligt de Zarcero kerk met z’n in vorm geknipte heesters. De gevel van de kerk is van zink. De weg is erg druk, er rijden hier kolossale vrachtwagens rond waar menig jongenshart van op hol zou slaan. Ik vind ze prachtig maar om naast te fietsen zijn ze me veel te groot. Er rijden zelfs vrachtwagens en bussen rond met James Bond achtige punten op de wielen, daar wil je niet mee in aanraking komen. Eenmaal boven volgt een lange afdaling naar Fortuna gelegen aan de voet van de actieve Arenal vulkaan. Het landschap is mooi, vooral veel groen met o.a. suikerriet en koffie plantages. Helaas is de vulkaan Arenal stevig in een wolk gehuld die gaan wij vandaag niet zien.

Overnachting: hotel Arenal Manoa

Fietsen 66 km: 200 m stijgen; 1750 m dalen.

 Dag 4 Rondrit Fortuna, Wandelen over de boomtoppen

Vandaag eerst in de bus, we gaan een tocht door het regenwoud maken over de Arenal hanging bridges. Onderweg zit een toekan in de boom, er wordt gestopt voor een foto.  De wandeling is in een groot regenwoud van 250 hectare beschermd gebied. Dit natuurlijke paradijs bestaat uit twee mijl van wandelpaden, overschrijding van de 15 bruggen, 6 van hen zijn hangende (opknoping) bruggen. Dit spectaculaire ontwerp van hangende bruggen brengt je dichter bij de natuur en geeft je de mogelijkheid om zo dicht bij de grond te zijn als een jaguar, te schommelen als een aap of zo hoog in de lucht te zijn als een eagle. Een van deze opknoping bruggen heet 'De Waterval Bridge' en is meer dan 60 meter hoog waardoor je een geweldig uitzicht hebt over een prachtige waterval. Gehuld in lange broek en lange mouwen tegen de muggen gaan we op pad. Allereerst zien we een mooie blauw-gele Ara in de boom en worden we met ”lorre” begroet. Hoog in de bomen bijna niet te zien zitten wat apen te spelen. Verderop zit een eekhoorn op een tak aan een soort noot te knagen daarbij een schrapend geluid makend. Over het pad lopen mieren te sjouwen met blaadjes “wandelend blad” het is de bladsnijdersmier, ze snijden en verzamelen stukjes blad met hun kaken en dat kauwen ze tot een papje, in hun nest ontstaat er in dat papje een schimmel die ze als voedsel gebruiken.  Een bruine fluwelige salamander ligt heerlijk te zonnen tussen de bladeren, een vlinder vouwt zijn vleugels open en showt ons zijn prachtig rode kleur.  Even slingeren aan een liaan is ook altijd leuk. Wandelen over de bruggen is wel heel apart, je hebt prachtige doorkijkjes op de mooie rijkelijk met bromelia’s getooide bomen en natuurlijk de vulkaan. Je moet echt goed kijken om alles te zien er is hier zoveel moois, met het gewiebel op de brug ben je meer bezig met jezelf dan met de omgeving. Helaas hebben ze de toekans en de papegaaien vandaag niet losgelaten dus moeten we het doen met hier en daar een vogeltje.  Terug bij ons hotel ga ik een rondje bloemen fotograferen en stuit op een kalkoengier die een reuze kikker aan het verslinden is, 2 vriendjes van hem wachten geduldig op hun beurt.

 Dag 5 Fortuna – Tilaran

Ondanks dat het zwaarbewolkt is begint deze dag toch zonnig, de reden is dat als we gaan ontbijten in het restaurant een kolibrie nestje ontdekken verscholen in een palmblad. Het nestje is niet veel groter dan een eierdop, gemaakt van heel fijne materialen. Twee piepkleine snaveltjes steken er bovenuit, wat is er dan mooier om je dag te beginnen, daar wordt je meteen vrolijk van. Als we dan even later ook ma kolibrie zien rondfladderen op zoek naar voedsel voor haar kroost, dan kan de dag helemaal niet meer stuk. Als we teruggaan naar de kamer strijken er prachtige grote vogels in een boom neer: de crested guan.  Vandaag volgen we de noordoostelijke kustroute van het Arenal meer met voortdurend schitterende vergezichten over het meer met in de verte de “actieve” Arenal die we laat in de middag pas te zien krijgen.  Tot aan het meer is het stevig klimmen. Uit de wolken die hier eeuwig boven de vulkaan blijven hangen vallen een paar druppels regen, hoe kan het ook anders in een regenwoud. Ook nu weer prachtige vogels die mij van de fiets doen stappen in een poging om die schoonheid op de gevoelige plaat vast te leggen zodat we er thuis van kunnen nagenieten. Want eerlijk is eerlijk zo een bonte pracht zie je bij ons alleen in goed gespecialiseerde dierenwinkels.  Bij het meer aangekomen is er een concert van brulapen aan de gang, we horen ze duidelijk maar zien ze niet, misschien roepen ze wel tegen ons. De weg blijft op en af gaan met steeds mooie vergezichten over het meer. Ook is de zon weer teruggekomen en doet zijn best om ons te roosteren op de fiets, er moet hier flink worden gesmeerd.  De lunch is vandaag bij een Germaanse bakker, die bakt erg lekker brood. Na een paar dagen rijst met zwarte bonen of vette hamburger als lunch is een donkerbruine boterham een ware delicatesse.  De tocht gaat verder door een prachtige natuur, met een boom vol zilver reigers bij een watertje dat ook al weer een kodak moment oplevert.  Dan valt mijn oog op een prachtige vogel die in een boom een papaja zit leeg te eten, meteen stoppen en de camera pakken dit is echt een plaatje. Vooral de gele vlek aan zijn staart valt op.  De wind helpt ons vandaag lekker de berg op, windje mee gaat altijd sneller dan windje tegen vooral berg op is dat wel prettig.  Bij een uitkijkpunt staan al wat mensen foto’s te maken, ineens zie ik iets raars over de weg gaan, ik denk eerst dat het een kat is maar het blijkt een aap te zijn en het duurt even eer iedereen het doorheeft wat er gebeurd. Wat verder op bespeur ik een boom vol apen, het verbaast me dat alle fietsers eronder door rijden en de apen niet zien, ik kan nog net Cor roepen die al een eindje voor mij rijd. Het is een prachtig gezicht die beesten slingeren zich door de boom als zijn ze van elastiek. Weer wat verder hangt een vreemdsoortig nest in de boom boven de weg, navraag leert later dat het een bijen nest is.  Deze dag kan echt niet meer stuk zoveel dieren, als we bij ons hotel wat drinken op het terras komt er ook nog een nieuwsgierige eekhoorn kijken met prachtige roodbruine kleuren. Dan op verkenning naar onze kamer, deze is vrij klein en bied ook nog eens onderdak aan een hele mierenkolonie die uit een stopcontact komen aanwandelen, daar gaat even breed plakband overheen trachtend de boel uit de kamer te houden wat gedeeltelijk lukt.

Overnachting: hotel in Tilaran

Fietsen 70 km. 350 m klimmen + kleine klimmetjes op een glooiende weg.

 Dag 6 Rondrit Tilaran

Vannacht vaak wakker geweest er woede een flinke storm, zo een waarbij we ons thuis zorgen zouden maken of de dakpannen wel blijven liggen. Hier zijn het veelal golfplaten en die liggen vast maar geven wel veel lawaai.  We ontbijten op een overdekt terras, met uitzicht op een geweldige regenboog. Na het ontbijt stappen we op de fiets voor een tocht langst het meer. We beginnen met een stevige klim over een slechte gravelweg met een stevige tegenwind is dit geen makkie. Het is nog steeds bewolkt en af en toe valt er een spatje regen. Voor mij begint het alweer op een wandel met de fietsdag te lijken. Het gaat soms zo stijl omhoog dat mijn voorwiel van de grond komt dan moet ik wel afstappen. Als de weg dan weer iets vlakker wordt dan stap ik weer op. Ik vind het een beetje dubbel vandaag: enerzijds vind ik het een vreselijke klim, maar de natuur is hier zo fantastisch mooi dat je de klim voor lief neemt en zoveel mogelijk van alles probeert te genieten. Het afdalen vind ik soms zo eng dat ik, bang om te vallen in het losse grind, afstap en even ga lopen.  Er zijn vandaag vier medefietsers gevallen waarvan twee er niet zo goed aan toe zijn. Na de picknick volgt er weer een flinke klim, deze is zo stijl dat ik toch maar even de bus inga. Onderweg veel wilde orchideeën in wit en lila roze. De klim is zo extreem stijl dat de meeste fietsers afstappen en te voet de fiets omhoog duwen, trekken, sjorren en niet bepaald met een blijde blik en mopperend boven komen. Het is wel genieten van de schilderachtige vergezichten.  Net op tijd zijn we terug bij ons hotel, het begint flink te regenen.

Overnachting: hotel in Tilaran

Fietsen: keuze 38 of 46 km.

 Dag 7 Tilaran - Rincon de la Vieja

Grevin onze chauffeur beloofde ons een bonito zonnige dag……

Vannacht stormde het zo hard dat het af en toe leek of het dak eraf waaide, de regen kwam met bakken uit de lucht, hoe zo zonnig…..

We starten met het regenjack aan, bepaald geen overbodige luxe deze morgen. Geholpen door de wind die ons de berg op duwt maar tegelijkertijd ook golven regen over ons heen stort, worstelen we de berg op. Na 10 km begint het erop te lijken dat we uit de regenzone geraken en kan de regenjas worden verruild door een flinke laag zonnecrème en krijgt onze Pelleboer toch nog gelijk met zijn bonito zonnige dag. We dalen naar Cañas waar we op de Pan American Highway komen. Deze volgen we 60 km naar het noorden en dat is erg saai vandaag. Onderweg hebben we wel een gezellige picknick met nog heerlijk bruin brood van de Germaanse bakker.  Na de lunch worden de twee meest gewonde deelnemers naar een ziekenhuis gebracht om hun verwondingen te laten controleren. Zij hebben gelukkig niets gebroken, wel wat ribben gekneusd.  Wij fietsen verder door een lieflijk landschap waar de zondagsrust over ons neerdaalt. In Canas Dulces klimmen we over een niet geasfalteerde weg naar de Buena Vista Lodge aan de rand van het Rincón de laVieja Nationaal Park.  Onderweg hebben we ook al prachtig groene rijstvelden gezien.  Totdat we weer gaan klimmen, dan wordt het een ander verhaal, stijgingen van 20%, daarbij de brandende zon en 80 km in de benen dan is het best afzien. Af en toe stop ik even om op adem te komen en een slokje te drinken.  Een Varaan kruist mijn pad en weet niet hoe snel hij een boom in moet klimmen, dat beest klimt toch beter dan ik. Tot aan het aller-steilste stuk blijf ik op de fiets, dan houd ik het voor gezien en samen met mij nog twee dames. De bus komt hier vanzelf langst.  We installeren ons in   de schaduw van een paar bomen en wachten de komst van de bus af en laten ons dan verder omhoog brengen naar de Bueno Vista Lodge. Onderweg stappen meerdere fietsers in de bus, niet iedereen kan mee dus rijd de bus later nog een keer terug om de rest op te halen.  We hebben hier een mooi huisje met een watertje ervoor waar op een zandbankje een krokodil ligt te zonnen, jawel het is een echte, dat wil zeggen het is een brilkaaiman die niet gevaarlijk is voor mensen zegt men. Ik denk er toch niet aan om dat beest te gaan aaien, hij moest maar een hongerige bui hebben……..

Verder naar boven is de sunset bar vanwaar je een fenomenaal uitzicht hebt over de omgeving, hier beleven we een prachtige zonsondergang.  S’avonds begint het ook weer te stormen en in de loop van de nacht wordt dat alleen maar heftiger, palmtakken zwiepen over het dak en alles kraakt en piept, gelukkig is het hier verder een rustige omgeving.

Fietsen: 85 km asfaltweg en 7 km niet geasfalteerd.

Totaal 530 m dalen en 700 m stijgen.

Zie voor meer activiteiten: www.buenavistalodgecr.com

 Dag 8 Rustdag Rincon de la Vieja

Vandaag mochten we uitslapen, maar na een nachtje zware storm worden we toch weer om 6 uur wakker dat ritme zit er al lekker in. Na het ontbijt kunnen we tot 11.00 uur niksen, daarna staat er een wandeltocht met een gids op het programma en er wordt hier heel wat beloofd: De tropische bossen rond de Rincón de la Vieja herbergen een bijzonder rijke dierenwereld. Met enig geluk zien we de eerste toekans, brulapen, slingerapen, neusbeertjes of gordeldieren….  Laten wij nou net op de vrije dag van deze dieren hier zijn, er kwam er niet een uit zijn schuilplaats. Ik ga niet klagen want door de gids werden we op een koraalslang gewezen die als een dikke schoenveter op het pad lag, maar bij benadering van ons ijlings verdween tussen de takken, net niet snel genoeg zodat we toch even een fotootje konden maken niet gehinderd door kennis van wel of niet giftig durf ik best dichtbij te gaan. De slang is niet groot maar wel giftig maar toch hij is banger van ons dan wij van hem.  We lopen richting de Spa, een soort heilbad: eerst een stoombad, dan insmeren met modder, afspoelen met de tuinslang en dan een warm bad in.  Maar eerst genieten van de wandeltocht, onderweg veel White-throated Magpie-Jay, een brutale vogel net zoiets als de ekster bij ons, maar dan veel mooier ( je kunt hem opzoeken via goochel)  Natuurlijk ontbreekt het water niet op het pad, 2 x moeten we de voeten droog zien te houden. Uiteindelijk komen we bij een waterval uit, van daaruit gaat het naar de Spa daar wordt ook geluncht. Vanwege een wondje mag ik nog steeds niet zwemmen dus dat is best balen. Na de badderpartij gaan we via een smal paadje terug naar het hotel, en om 5 uur weer genieten bij de sunset bar van weer een mooie zonsondergang.

Overnachting: Buena Vista Lodge in Rincon de la Vieja NP

 Dag 9 Transfer naar grens Nicaragua, fietsen naar Ometepe

Na het ontbijt (om 5 uur opstaan) moeten de fietsen weer op het dak, dat wordt weer een hoop gedoe: fiets erop fiets eraf, wiel erin wiel eruit, er komen steeds meer krassen in de lak. Het liefst willen ze de beschermbeugel op mijn fiets eraf slopen maar dat wordt snel een halt toegeroepen Er hupt hier een enorme kikker rond, schijnt ook al giftig te zijn. Ik blijf wel op veilige afstand.  Na veel gedoe kan de bustransfer naar de grens met Nicaragua van start. Hier hebben we de nodige oponthoud, de fietsen moeten van het dak, koffers worden uitgeladen want de bus gaat niet mee, over de grens staat als het goed is een nieuwe bus klaar. Daar staan we dan een handkar biedt uitkomst, hierop wordt de bagage geladen om de grens over te zetten en als we toestemming hebben kan het de nieuwe bus in. Het visum wordt door een gids geregeld, nadat ieder persoonlijk weer zijn paspoort in ontvangst neemt en daarbij wordt bekeken door de douanebeambte krijgen uiteindelijk het sein om te gaan fietsen maar dan worden we even verderop weer tegengehouden: men wil weer een dollar van ons hebben voor de stempel, jawel de grens overgang is hier een goudmijn, gelukkig komt de gids erbij en kunnen we doorrijden. We fietsen over de Pan American Highway naar San Jorge waar we het veer nemen naar Isla de Ometepe: de indiaanse naam voor 'tussen twee heuvels'. Het eiland gelegen in het gigantische Lago de Nicaragua bestaat in feite uit twee enorme vulkanen: de Maderas en de Concepción. Daarbij worden we enigszins opgejaagd: we moeten op tijd bij de boot zijn dus zo heb je niet lekker de tijd om van de omgeving te genieten. Op een binnenplaatsje wordt geluncht, even snel een foto maken aan het water van de vulkaan en dan snel verder. Bij de boot aangekomen moeten we met bagage en de fiets aan boord dus weer bagage uitladen, meeslepen en niet weten waar neer te zetten, wat een chaos. We zoeken een plaatsje boven en horen later dat de bagage in verband met het vele water wat over de reling komt op een auto is geladen. Gelukkig is alles drooggebleven. De boot af is weer dezelfde film: snel de fiets, bagage zoeken en met alles tegelijk van boord waar weer een ander busje klaar staat om de spullen te vervoeren. Nu moeten we snel gaan fietsen om voor donker op plaats van bestemming te zijn en dat is het rustige plaatsje Playa Santo Domingo, gelegen aan een fijn, klein strandje. Als beloning hebben we een leuk huisje met uitzicht op het meer en een palmboom voor de deur. Als er s’avonds ineens een regenbui klettert dan springen er overal grote kikkers rond.

Overnachting: hotel in Playa Santo Domingo

Fietsen: totaal 65 km. Geen grote hoogteverschillen; klein deel niet geasfalteerd.

 Dag 10 Rustdag of rondrit Ometepe

Vanmorgen kunnen we heerlijk relaxt beginnen: om 6 uur opstaan in plaats van 5 uur. We ontbijten zo ongeveer op het strand, er zit ineens een salamander op mijn schoen die er niet afwil, natuurlijk eerst op de foto en dan proberen deze lifter weer kwijt te raken wat nog niet meevalt, kennelijk heeft het beest een fijn plaatsje gevonden. Vissers zijn druk in de weer om hun netten binnen te halen, we hebben alle tijd om te kijken hoe dat hier in zijn werk gaat, het ontbijt gaat ondanks dat we gisteravond al besteld hebben wat we wilde eten nog een hele tijd duren.  Een vogel vliegt af en aan met nestmateriaal daarbij gade geslaan door het mannetje wat af en toe een duik neemt om een visje te vangen.  Na veel gesleur aan het lange net komt er eindelijk een visje in zicht, een persoon heeft al te eten vanavond. Er volgen al snel meerdere vissen maar het ziet er nog niet uit als de wonderbaarlijke visvangst.  Na het ontbijt klimmen we op de fiets en begeven ons over de flanken van de Madarasvulkaan richting een koffieplantage voor een rondleiding. Ometepe is een eiland gecreëerd door 2 vulkanen die aan elkaar zijn gegroeid. Op dit eiland is alles back to basic. Er is weinig verkeer, een paar bussen en auto’s er is ook maar een hoofdweg  die van het enen naar het andere dorp loopt. De overige wegen zijn allemaal onverhard. De meeste auto’s die hier rijden hebben allemaal 4-wiel aandrijving of het zijn enorme Amerikaanse trucks die overal doorheen ploegen. De overige transportmiddelen hebben 4 benen ( koeien, ossen, paarden)  De weg gaat al snel over in een gravelpad, soms een beetje goed, soms heel slecht. We fietsen door dorpjes en beleven veel fotomomenten.  Het is vandaag wasdag, vrouwen staan tot aan de knieën in een riviertje de was te doen. Het wordt ook erg warm vandaag, we moeten weer flink smeren, desondanks krijgen we toch blaasjes op de handen en armen, als het afkoelt trekken ze weer weg  Het is hier wel heel armoedig, heel anders dan wat we in CostaRica hebben gezien. Het beeld is wisselend, soms heel erg armoedig en dan zie je weer een deel waar wel armoede is maar mensen hun best doen om alles schoon en opgeruimd te houden, trots op wat ze hebben. We delen hier en daar wat speeltjes uit aan kinderen. Vragen netjes toestemming om een foto te maken,  Daarbij houden we toch wat afstand, het is zo gênant om met de camera bovenop de mensen te duiken dat zouden we zelf ook niet op prijs stellen.  Heel grappig is dat bijna iedereen zich hier op een paardje verplaats.  Uit alle hoeken en gaten komen er mensen soms met een vracht op een paardje aandraven. Je ziet ook veel mannen met een bunch bananen sjouwen, waarschijnlijk gekapt in het bos. Een ander torst een bos takken op het hoofd. Bij een sportveld hangen paren schoenen over  een elektriciteitsdraad, dan bedenk ik dat die schoenen van mensen zijn die hun sport  niet meer zien zitten. Uiteindelijk slaan we af richting koffieplantage en dit is weer een stuk wandel met de fiets weg. Dan zijn we bij de plantage, op dit moment is er geen productie dus worden er geen rondleidingen verzorgd. We kunnen hier wel koffiedrinken en lunchen. Na aandringen van enkele medefietsers word er alsnog een rondleiding gegeven, wij gaan niet mee als er geen productie is valt er niet meer te zien dan wat groene koffiestruiken, die staan er onderweg genoeg. Wij blijven hier heerlijk zitten genieten van de natuur, de prachtige vogels en de bloemen. Na de lunch fietsen we weer terug naar het hotel en genieten daar nog een keer van een prachtige zonsondergang.

Overnachting: hotel in Playa Santo Domingo

Fietsen: max 55 km (grotendeels onverhard)

 Dag 11 Ometepe – San Marcos

Na het ontbijt om 6.00 uur gaan we opweg naar de boot die we op tijd moeten halen. Van te voren wordt bedacht om de bagage meteen binnen in de hut te zetten zodat er niets nat kan worden.  We zijn ruim op tijd dus staan vooraan. Als eerste de bagage naar binnen en dan snel de fietsen een plaats geven.  Het water is veel rustiger dan op de heenreis. Als we de boot afzijn dan snel bagage in de bus en kunnen we fietsen, de eerste 5 km gaan door een mooi dorpje, leuk om te fietsen, daarna begint weer de stres op de PAH-way, die brengt ons in Nandaime. Hier verlaten we de PAH en begint de klim naar Jinotepe. gelukkig niet zo druk deze keer. In het begin passeren we schilderachtige fruitstalletjes, gevolgd door suikerrietplantages, banaan en papaja en prachtig groene rijstvelden. Er is een enorm contrast met rechts dor landschap en links prachtig frisgroene rijstvelden, verkregen door irrigatie.  De rijstvelden worden bemand door een kolonie zilverreigers, een prachtig plaatje. De temperatuur stijgt weer met de minuut, dus weer flink smeren.  We passeren  leuke dorpjes met overal roepende kinderen.  Er staat ook een bezoek aan een kratermeer op het programma, hier gaat het hopeloos mis, noem het maar mis communicatie. We hebben een zogenaamd Engels sprekende gids meegekregen, een die niet veel verder komt dan yes of no, en verder ook niet veel begrijpt. Pol zegt hem dat hij alle fietsers rechtsaf moet sturen, vraagt duidelijk of hij dat heeft begrepen? Achteraf blijkt van niet want de meeste worden rechtdoor gestuurd en belanden op een snelle afdaling, na 6 km komen ze erachter dat het fout is dus moeten zij die weg terug omhoog dat is geen pretje. Hier in de buurt wordt veel aan keramiek gedaan Overal winkeltjes waar keramische toestanden worden verkocht. Ook veel plantenkwekerijen. Bij het meer worden we belaagd door muzikanten die voor ons willen spelen, net zoiets als de muzikanten die voor de AH zitten, het verschil is dat deze eerst geld willen voordat er ook maar een noot is gespeeld. De gids mag naar huis na dit incident en wij nog 15 km fietsen en proberen voor donker binnen te zijn, dat lukt net.  In het hotel hebben we geen licht op de kamer denken we, blijkt het lichtknopje een soort tweetraps ontsteking te zijn, je moet het even weten.  Warm water is er ook nog niet, de boiler is net aangezet en als bonus hebben we een vette kakkerlak in de badkamer. Een uurtje later is het water wel lekker warm.

Overnachting: pension in San Marcos

Fietsen totaal 140 km. Lange dag: men kan een deel met de bus.

 Dag 12 San Marcos – Granada

Vanuit San Marcos vertrekken we in verband met de ochtendspits pas om 9 uur.  We fietsen via de sfeervolle plaatsjes Masatepe en Noquinohomo, dorpjes met kleurrijke fruitstalletjes en veel tuc-tuc’s, dan slaan we af en komen weer op een PAHway volgen die een paar km tot een afslag die ons naar een vulkaan leid. We fietsen door een typisch vulkaanlandschap, zwart vulkaangesteente getooid met prachtig bloeiende bomen. Op de deels vrij steile weg vooral het laatste stuk is echt steil omhoog is het ook nog eens erg warm, de bus komt terug om ons op te pikken en ik maak daar dankbaar gebruik van. Eenmaal boven kom je in een sprookjeswereld terecht, een lange muur voorkomt dat je pardoes de krater inloopt. Uit diverse gaten kringelt er rook omhoog in verschillende kleuren, er hangt een erg onaangename zwavelstank. Dit is een geweldige belevenis, het is niet de eerste keer dat we een krater zien maar deze is wel heel bijzonder omdat hij nog in werking is. Na de lunch dalen we af en vervolgen de weg tot een volgende afslag die door pittoreske dorpjes gaat waar onder andere veel meubelmakerijen zijn.  We kijken even bij de Mirador (Panorama) in Catarina. Vanaf 530 m kijken we over het schitterende Laguna de Apoyo: een vulkaanmeer met op de achtergrond de 1300 m hoge Mobacho vulkaan en in de verre verte ontwaren we Granada ons einddoel van vandaag.  Vanaf hier gaat de weg over in een stoffig zandpad, kinderen komen in sprankelend witte bloesjes uit school.  Bij een splitsing weten we even niet hoe we moeten, we vragen links en rechts maar iedereen wijst een andere kant op dus toch maar even op de bus wachten en dan moeten we iets meer naar rechts.  Een geleidelijke afdaling brengt ons in het koloniale Granada: de mooiste stad van de reis. Hier hebben we een super de luxe hotel.  We gaan in de stad uit eten, het is hier heel gezellig overal terrasjes met muziek. Heerlijk om hier s’avonds nog even te zitten.

Fietsen totaal 40 km; 500 m dalen

 Dag 13 Rustdag Granada

Vandaag uitslapen tot 7 uur, vandaag doen we het lekker rustig aan.

We hebben een hele dag de tijd om de sfeervolle straatjes en pleintjes te verkennen. Eerst gaan we naar het ParQue Central hier is het een levendige boel, kleurrijke artisane markt en gezellige terrasjes. Pronkstuk is de kathedraal Nuestra Senora de la Asuncion. We lopen een straat door, kijken binnen bij een winkel waar kleurige hangmatten worden geweven en belanden zo bij een kerk waar een begrafenis ritueel net beëindigd is. Voor  kerk staan 2 auto’s (bakkies) De kist wordt door een paar mannen naar buiten gedragen en op het voorste bakkie gezet, in het andere bakkie neemt de familie plaats en daar worden de bloemen ook even ingegooid, een bizar tafereel. Zo heeft ieder zijn gewoontes.  We lopen verder en belanden op een markt waar vooral veel schoenmakers actief zijn, zelfs oude sportschoenen worden opgelapt, sapjes in plastic zakjes worden geschept en met een rietje erin worden verkocht, schoenen gepoetst en sierraden gemaakt kortom een zeer levendige handel. We lopen terug naar het park en drinken een koele cola, ondertussen probeert men ons van alles te verkopen.

S’avonds gaan we weer heerlijk de stad genieten van jongens die aan het street dansen zijn.

Overnachting: hotel in Granada

 Dag 14 Granada – Masaya

Vandaag vertrekken we  om 8 uur een korte rit brengt ons in het folklore dorp Masaya gelegen aan het laguna de Masaya.  We fietsen hoog boven de noordoever van de laguna de Apoyo met schitterende panorama’s. Het doel is vandaag de kunstnijverheidsmarkt in Masaya te bezoeken. Het is al weer vroeg warm daarbij is het ook weer pittig klimmen dus het zweet vloeit weer rijkelijk.  Bij de Mirador wordt een koffiestop ingelast, kunnen we nog even van het mooie uitzicht genieten.  We arriveren al vroeg in de hospedaja Santa Maria. Snel omkleden en dan de stad verkennen. Er is voor vanmiddag zang en dans beloofd, het blijft bij de belofte, er gebeurd helemaal niets.  De markt is kleurrijk, leuk om alles even te bekijken we kopen een miniatuur kerststalletje, het lijkt een klein hutje, als je het optilt zit er een mini kerstgroepje onder. Voor overwicht in de koffer hoeven we niet bang te zijn. Verder kunnen we niets van onze gading vinden.

De rest van de middag zitten we relaxt met een boek.

Overnachting: pension/hotel Santa Maria in Masaya

Fietsen 20 km; 400 m klimmen en 200 m dalen.

 Dag 15 Masaya – Teustepe

We rijden eerst een aardige weg binnendoor langst kleine dorpjes waar mensen in hutten wonen, de meeste zien er zeer verzorgd uit. Een geleidelijke afdaling met uitzichten op het meer van Managua brengt ons in Tipitapa. Er rijden hier prachtige gekleurde bussen rond, overvol en bagage op het dak. In de dorpjes zijn paardenkarretjes het vervoermiddel. We lunchen onder bij een rivier, er wordt gevist en aan de overkant wordt in de rivier de was gedaan. Nieuwe meubels worden hier niet thuis afgeleverd, er komt een meisje aanlopen met een schommelstoel op haar hoofd en steekt hiermee te voet de rivier over naar het huttendorpje aan de overkant. Na de lunch is het nog 20 km over een drukke weg met enkele korte klimmetjes naar Teustepe waar we kunnen relaxen in de warmwaterbronnen.

Overnachting: pension in Teustepe, allemaal huisjes op een rij.

Fietsen 75 km; 200 m dalen en 100 m stijgen.

 Dag 16 Teustepe – Juigalpa

Vanmorgen konden we weer buiten ontbijten. We fietsen weer over een PAH-way door het Amerisque gebergte met de opvallende top van de Cerro de Cuisaltepe aan de horizon. 75 km te gaan vandaag. We passeren wel veel dorpjes en dat zorgt voor de nodige afleiding. Bij een schooltje stoppen we even en speel ik met een paar jongetjes even met een bal. Verderop heeft een vrouwtje in de tuin met een fietswiel een apparaat gemaakt om touw te draaien. De meeste huisjes hier hebben een eigen waterput en alles ziet er verzorgt uit. Onderweg veel mooie bloeiende bloesembomen. Een kudde koeien wordt over de snelweg geleid tussen de enorme vrachtwagens en bussen door die luid toeterend voorbij stuiven. De temperatuur loopt weer op naar de 40 gr. Al vroeg in de middag arriveren we na een laatste steile klim in ons kloosterhotel en wordt er eerst gezamenlijk wat gedronken. Daarna rest ons nog voldoende tijd om het stadje te verkennen. Er is hier een aardig parkje waar vele stalletjes hun waren aan de man proberen te brengen. Kleurrijk geschilderde bankjes staan als een schilderij in het park.  Het eten s’avonds wordt opgeluisterd met muziek.

Overnachting: pension Los Arcangelis in Juigalpa

Fietsen 75 km; 200 m klimmen en 250 m dalen.

 Dag 17 Juigalpa – San Carlos

Vandaag mogen we om 6 uur ontbijten, niet gek voor een feestdag op 23 februari. Om 7.00 uur vertrekken we in zuidelijke richting door een glooiend gebied waar zelden buitenlanders komen, fietsen we via Acoyapa verder naar San Carlos aan de rio San Juan.  Met een zacht briesje op zij over nu nog een goede asfaltweg die later gaat veranderen in een grondpad.  De zon doet al weer flink zijn best om ons te roosteren op de fiets, de thermometer meet nu al 25 gr. Overal zien we kindjes naar school gaan, fruitstalletjes worden weer opgebouwd, het dagelijkse leven is al in volle gang. Voor Cor is het vandaag echt feest: 150 km te gaan en hij mag zelf kiezen hoeveel hij er van gaat rijden. Een deel kan in de bus worden afgelegd. Na 48 km is het gedaan met het asfalt, vanaf hier zijn ze de rest van de weg aan het aanleggen, er wordt overal gewerkt maar met het tempo wat ze hier aanhouden kan het nog wel een paar jaar duren eer de weg klaar is. De staat van de weg veranderd voortdurend, soms mooi glad, dan weer vol grind, of hobbel de bobbel keien waardoor je op je zadel zit te stuiteren. Het ergste zijn de afdalingen in het losse grind een valpartij ligt dan op de loer, voor mij een reden om even af te stappen en naar beneden te lopen, een ander fietst door en gaat flink onderuit met kapotte knie en arm tot gevolg.  Het verkeer raast ook hier gewoon door en hult ons in een stevige stofwolk zodat je een paar minuten niets ziet en de adem moet inhouden, echt een feestje dus. Mijn besluit staat vast: ik ga lekker een stuk met de bus en zo denken er meer over. Cor fietst voorzien van wat eten en drinken door. Nadat we alle fietsers hebben ingehaald en voorzien van eten en drinken rijd de bus door tot 25 km van het eindpunt, wij stappen weer op de fiets om nog even af te zien op deze vreselijke weg, de bus rijdt dan terug om anderen op te pikken. De omgeving en de natuur zijn hier erg mooi, dat zie je het beste in de bus, op de fiets heb je alle aandacht nodig voor de weg.  Uiteindelijk bereikt ieder na nog even verkeerd rijden in het dorp het Hotel Cabinas Leicos

Overnachting: eenvoudig hotel Cabinas Leicos in San Carlos

Fietsen totaal 80 + 70 km; 2x 100 m klimmen en dalen.

 Dag 18 San Carlos - Caño Negro Nature Reserve.

Na het ontbijt hebben we even tijd om het stadje hier te bekijken. We lopen richting het water, onderweg kun je overal binnenkijken men woont hier in wat zouden noemen een schuur, temidden van alle zooi staat een tv te schallen, mensen zitten relaxt in een schommelstoel als was het zondag, het is echter pas donderdag.  Bij de rivier is volop bedrijvigheid, de pas gevangen vis wordt hier schoongemaakt en deels gefileerd vol trots wordt ons een vis getoond.  We lopen hier een rondje en als we terug keren is er van de visvangst niets meer te bespeuren. Tot het tijd is om te vertrekken, zitten we buiten bij ons hotel en bekijken de bedrijvigheid hier.  Met zijn allen gaan we richting de boot voor de terugtocht naar CostaRica. Hier wordt ons geduld weer danig op de proef gesteld, eerst moet er een formulier worden ingevuld en dan moeten we een stempel halen, dat betekend: aansluiten in een lange rij voor het loket waar slechts een beambte zit te werken, je kunt je wel voorstellen dat het een eeuwigheid duurt, vooral als hij tussendoor ook nog steeds zijn werkplek verlaat.  Als we dan eindelijk aan de beurt zijn wordt ons fijntjes medegedeeld dat als wij een groep zijn, wij als groep moeten komen en ook de naam van de kapitein van ons schip wil men hier weten.  Weten wij veel welke kapitein onze roeiboot vaart….  Gelukkig was onze kapitein inmiddels gearriveerd en werd hij meteen als een oude bekende begroet, vanaf toen ging het iets sneller.  Helaas niet snel genoeg, alle briefjes die net niet goed zijn ingevuld moeten opnieuw geschreven worden, er nadert een fikse bui die we nog net over ons heen krijgen voor we aan boord gaan.  Eerst is er weer gedoe met de fietsen die moeten in hetzelfde bootje als wij, het ziet er echter naar uit dat de boot al vol is als de fietsen erin staan, dan wordt bedacht om de fietsen op dak te leggen maar ook dat is het niet dus wordt er snel een boot bij geregeld, en dan eindelijk zijn de papieren klaar, de bagage en de fietsen aan boord en kunnen we instappen.  Met de boot vertrekken we naar Costa Rica, we varen over een schilderachtige soort jungle rivier, wel heel apart om zo een land binnen te varen. Onderweg wordt haast gemaakt om een andere boot vol mensen voor te zijn i.v.m. de douane, dat was moeite voor niks want aan land blijkt dat de douane vandaag pas om 13.00 uur open gaat dus wordt het wachten.  Als onze fietsen op de wal in Los Chiles worden gezet krijgen we te horen dat ze eerst moeten worden ontsmet, valt het nog mee dat wij niet in Quarantaine worden gezet. Het ontsmetten stelt niet veel voor: de banden worden met een vloeistof gesprayd, nu maar hopen dat de rubber niet oplost hahaha. We gaan eerst maar lunchen, we moeten hier toch blijven wachten tot de douane post open is. Na de lunch staat er geen rij meer bij de douane en zijn we zo klaar, een stempel in het paspoort en we kunnen verder. Het eerste stuk over asfalt dat rijd als een trein, dan belanden we op een gravelweg en is bij mij de vaart er weer uit, ik kan maar niet snel over die hobbels komen ik vind het geen fijne weg om te fietsen maar landschappelijk is het een plaatje. Een deel doe ik met de bus anders ben ik niet op tijd bij het hotel. De weg brengt ons naar een van de mooiste vogelreservaten van Costa Rica: het Caño Negro Reserve.  Als we er zijn dan gaan we snel omkleden want er wacht ons een boottocht  Over de rivieren en kreken van het reservaat. We gaan op zoek naar de zeldzame, Jabiru ooievaars,( niet gezien) roze lepelaars, ibissen, (toekans en ara’s, ook niet gezien) Maar er bevinden zich hier ook kapucijnapen, ( die hadden zich verstopt) verschillende soorten reptielen en amfibieën en zelfs zoetwater haaien.( we hebben vergeten daar naar te zoeken)  We hebben wel brilkaaimannen gezien, die rustig in het water lagen met de neus en de ogen net boven het kroos uit. Ook veel verschillende reigers en ijsvogels het was echt schitterend. Het word al donker als we terug zijn.  We overnachten in een prachtig park, jammer dat we hier niet 2 nachten zijn.

Overnachting: met vogelgeluiden in Caño Negro Reservaat

Fietsen 20 km niet geasfalteerde weg.

 Dag 19 Caño Negro Nature Reserve - San Rafael – Venecia

Vandaag weer een lange etappe met eerst de Arenal vulkaan aan de horizon en dan de Poas Vulkaan. Eerst 40 km vreselijke gravel door weer een schilderachtig mooi landschap, ik doe een deel in de bus dus kan heerlijk van het landschap genieten. We zitten in een gebied met enorme ananas kwekerijen bestemd voor Dole en Delmonte.  Het ziet er hier “rijk”uit, er staan prachtige huizen en het landschap is mooi fris groen, als dat maar niet duid op veel regen.  We stoppen in El Muelle bij de leguanenbrug voor onze lunch. Op ons gemak kunnen we de leguanen bekijken ze lopen zelfs onder mijn fiets door. Vanaf hier ga ik weer een stuk met de bus want 120 km is me iets te veel. Het laatste stuk fietsen we naar het hotel en onderweg zie ik een paar mooie toekans. Het einde van deze etappe wordt weer steiler. We eindigen in Venecia aan de voet van de Poas vulkaan.  Het hotel staat op een lawaaiige plaats aan de weg, dat is jammer, de ontvangst was heel vriendelijk, we hebben hier wel heerlijk gegeten zelfs erwtensoep vooraf en die was lekker, het moet niet gekker worden.

Overnachting: hotel in Venecia

Fietsen 120 km; 330 + 400 m klimmen.

 Dag 20 Venecia - Hacienda La Isla

Vandaag staat er een makkelijke fietsdag langs bananen- en sinaasappelplantages naar Hacienda la Isla nabij Horquitas. Helaas zijn de weergoden ons niet zo goed gezind vandaag. De hele nacht heeft het gegoten en nu regent het nog pijpenstelen. Er wordt besloten om even het weer aan te zien, ondertussen komt de bazin onze schouders even masseren. Gelijdelijk wordt het droger en kan de bagage worden ingepakt. Als we op de fiets stappen vallen er nog een paar druppels regen maar al snel is het droog. Het is zaterdag, gelukkig is het niet druk op de weg. Ook hier fietsen we weer door een indrukwekkend landschap met opnieuw veel ananas plantages. Onderweg stoppen we voor de lunch in Puerto Viejode Sarapiqui. Hier maken wij een boottocht over de Rio Sarapiquiom om het wildleven aan de oevers van dichtbij te bekijken. In het begin lijkt het of al het wild, voor zo ver er wild is, een middagslaapje houdt, er is niets te zien. Maar al snel zien we de eerste vogels en hoera, weer een kaaiman vingers binnenboord dus.  Er hangen zelfs een paar leguanen in een boom, de leguanen snoepen van de bladeren in de boom, wel leuk dat ze bewegen anders lijken ze zo van plastic.  Een slangennek vogel zit op een boomstronk in de rivier trots zijn vleugels te showen arrogant beweegt hij zijn nek en kop op en neer. Een Mangrove zwaluw maakt een nestje in een holte van de boomstronk. Verderop zit een prachtige Bare throated tiger heron (reiger) te zoeken naar een prooi, hij wordt wat nerveus van de vreemde belangstelling voor hem. Met de boot wordt geprobeerd de vogels heel dicht te benaderen.  Als we teruggaan, zien we nog een prachtige groene hagedis die laat zich geduldig fotograferen.  Na deze mooie boottocht gaan we lunchen en dan rest ons nog 25 km tot de haciënda waar we overnachten.  De haciënda ligt in een schitterend natuurgebied ook weer zo’n plek waar je een paar dagen zou willen verblijven. Er wordt eerst gedoucht want we zijn kleddernat van het zweet.  Als ik lekker onder het warme water sta te spetteren ontdek ik dat ik niet alleen in de douche ben, op de grond zit een klein kikkertje en wel het mooie rode pijlgif kikkertje wat je op veel foto’s ziet, maar bijna nooit in het echt. Dit is the catch of the day, snel de kraan dicht, handdoek omgeslagen en mijn camera gepakt en een paar foto”s gemaakt, ik moet snel zijn want kikkermans tijgert met flinke gang tegen de muur omhoog, waarheen heb ik niet gezien, ineens is hij weg.  We eten s’avonds op een veranda aan een grote vijver waar natuurlijk een kaaiman in ligt. Naar mate de avond vordert zwellen de jungle geluiden aan, ik kan hier eindeloos van genieten.

Overnachting: hotel Hacienda La Isla in Horquetas

Fietsen 65 km; 100 m klimmen en 400 m dalen.

 Dag 21 Hacienda La Isla – Santa Cruz

Vandaag zijn de klimatologische omstandigheden niet zoals wij het graag zouden zien: de regen komt weer met bakken uit de lucht en dat blijft zo. Als het wat minder regent, stappen we gehuld in regenjas op de fiets en verlaten deze prachtige plek voor een pittige fietsdag om de Irazu en de Turrialba vulkaan. Al snel begint het weer keihard te regenen en dat is ondanks dat het zondag is op deze PAH-way geen lolletje, de weg staat hier blank en de enorme Amerikaanse vrachtwagens gooien grote golven water over ons heen. Dit vind ik doodeng en veel te gevaarlijk, we besluiten om even te schuilen tot het weer een beetje bekwaam is. We bellen Pol om te vertellen waar we staan. De bus had al een aantal mensen weggebracht en komt terug om ons op te pikken. Als de regen wat minder wordt stappen we op en rijden de bus tegemoet. Met de bus worden we in een stadje bij een koffiehuis afgezet waar inmiddels alle leden van de groep aan de koffie zitten. Vervolgens woorden we op de top van de klim afgezet en fietsen we verder door een prachtig landschap met weer veel ananas en koffie plantages. Vanaf Siquirres begint een pittige klim van 600 m en op het einde nog eens 1000 m naar de Guayabo Lodge nabij Santa Cruz. Onze lodge ligt op 1550 m hoogte halverwege de top van de Turrialba vulkaan met een schitterend uitzicht over de Turrialba vallei. Net voor donker is iedereen bij het hotel.

Overnachting: in Guayabo lodge (www.guayabolodge.com)

Fietsen: totaal 60 km.

 Dag 22 Uitstapje Irazu vulkaan

Ook vandaag ziet het er niet best uit, de regen komt weer met bakken naar beneden, we zitten ook nog steeds in het regenwoud. We kijken wel hoe het gaat vanmorgen. Als het rond 11.00 uur wat opklaart besluiten we om toch naar de Irazu vulkaan te rijden gelegen op 3430 mtr. hoogte De Irazu is nog een actieve vulkaan en de laatste uitbarsting duurde maar liefst 2 jaar van 1963 tot 1965. Als het onderweg weer dichttrekt wordt het weer heel spannend. De weg slingert zich omhoog en eindigt in een desolaat grijs maanlandschap We hebben geluk, als we uit de bus stappen trekt de lucht open en krijgen we even het prachtige kratermeer te zien het uitzicht vanaf de rand is fantastisch, wat een mazzel. De naam Irazu betekent donder en aardbevingberg in het dialect van de streek. We maken hier een wandeling om de krater met het gifgroene kratermeer. Snel worden er foto’s gemaakt en genieten we van de prachtige omgeving totdat een volgende wolk hier weer een eind aan maakt en het meer weer in een mysterieuze nevel wordt gehuld. Het ziet er nu erg spookachtig uit, een indrukwekkend landschap. Het ziet er niet naar uit dat het weer snel opklaart dus gaan we bij een hoger gelegen uitzichtpunt kijken. Er staan hier heel veel planten en enorme gunnera’s. Door de laaghangende wolken is er van het uitzicht niets te zien dus gaan we de bus weer in. Onderweg wordt er een colastop gehouden in een restaurantje wat vol hangt met visitekaartjes en bankbiljetten van overal vandaan, zelf Nederlandse tientjes. Ik vond het wel een groezelige tent het nodigt niet uit om hier iets te eten.

Overnachting: in Guayabo lodge

 Dag 23 Santa Cruz – Paraiso Orosi vallei

Gisteravond werd ons de zon beloofd, die hoop is nu vervlogen: de regen komt weer met bakken uit de lucht. Besloten wordt om tot 9 uur te wachten en dan beslissen of we fietsen of de fietsen de bus op. De omstandigheden verbeteren niet dus gaan de fietsen op de bus en wij erin. Het vooruitzicht van bakken water die uit de lucht vallen, en een steile afdaling nodigen niet uit om op de fiets te stappen. Jammer, de natuur waar we doorheen rijden is weer prachtig, We passeren een fabriek waar suikerriet wordt verwerkt. Als we de gravelweg af zijn stappen we op de fiets het is nagenoeg droog en genieten we nog even van de prachtige natuur. We krijgen meteen een steile klim te verwerken omhoog door het lieflijke Oriso dal naar Paraiso. Ik zit meteen buiten adem, moet even rustig aan doen om mijn adem te vinden, beetje te snel van start gegaan. Af en toe klettert er nog een bui naar beneden en worden we even flink nat. Maar langzaamaan krijgt de zon de overhand. Onderweg veel koffieplantages, veel bloesem die een weeïg zoete geur verspreid. Door de heftige regenval hebben kleine riviertjes zich omgevormd in kolkende rivieren vol modderwater. Het water dat van de berg stort zoekt zich een weg naar de rivier die door het landschap kronkelt. We moeten over een brug waar de bus niet over kan, die moet 30 km omrijden, wij zijn dan bijna bij het hotel. Vanuit ons hotel hebben we een schitterend uitzicht over de groene vallei met z’n stuwmeer en veel koffieplantages.

Overnachting: hotel Tapanti media lodge in Orosi. Fietsen 40 of 70 km; 2x 300 m klimmen.

# De Orosi vallei in Costa Rica is zeer bijzonder gelegen. De Rio Reventazón loopt tussen 2 bergruggen door en vormt een zeer vruchtbaar gebied, waar veel koffie wordt verbouwd. De Cachí dam die in de rivier gemaakt is, vormt het mooie Cachí meer.

 Dag 24 Orosi – San José

De laatste fietsdag gaan we omhoog via Cot langs de flanken van de Irazu vulkaan. Het weer is ons deze laatste dag goed gezind, het zonnetje schijnt dus kunnen we nog een zomers dagje genieten van deze prachtige natuur. In de verte zien we beneden in de vlakte San José liggen: het eindpunt van de fietstocht. We gaan deze laatste dag rustig beginnen, we hoeven niet ver en er is hier veel moois te zien. Onderweg veel foto’s gemaakt. We rijden een stuk terug zoals we gisteren zijn gekomen, dat is geen straf het is hier zo mooi. Nog even de zoete geuren van de koffie bloesems opsnuiven, genieten van de prachtige vlinders die hier rondfladderen en het uitzicht over het mooie stuwmeer bewonderen. We zouden onderweg in een restaurant aan het stuwmeer koffiedrinken, helaas was het nog niet geopend, er was wel personeel aan het werk maar die hadden duidelijk nog geen zin om voor ons koffie te zetten. Jammer, we hebben hier wat rondgekeken en dat heeft ons mooie plaatjes opgeleverd. We fietsen weer verder, we zouden bij een ruïne van een kerkje gaan kijken, laten wij nou verkeerd afslaan en in een mooi dal terechtkomen met enorme lamboesiam plantages. Lamboesiam is een vruchtgroente die bij ons in de toko wordt verkocht, een peervormige soort komkommervrucht, het vruchtvlees is stevig en de smaak lijkt op koolrabi maar dan zachter. Als we na een steile klim voor een diepe afdaling staan bedenken we dat we beter kunnen omkeren, we krijgen het vermoeden dat we verkeerd zitten. Het idee dat we hier weer verschrikkelijk moeten klimmen, trekt ons niet zo aan. Achteraf een goed besluit, we zaten fout. Terug op de goede weg krijgen we ook meteen een vreselijke klim te verwerken ik ga zo ongeveer 3 x dood onderweg, moet zelfs een stuk gaan lopen. Ineens zijn we dan bij het eindpunt, onze fietsexpeditie zit erop. In een restaurant in Paraiso Lunchen we en na de lunch gaan de fietsen op het dak en wordt het laatste stuk met de bus afgelegd. In Cartago gaan we nog even de basiliek bezoeken, de belangrijkste bezienswaardigheid van Cartago: Basílica de Nuestra Señora de Los Ángeles Dit is de meest bekende kerk van CostaRica en duidt de plek aan waar in 1635 de zwarte madonna van LosAngeles (La Negrita) verscheen aan een meisje. Ze verscheen in de vorm van een klein popje dat- ook al werd het verplaatst- steeds weer op dezelfde plek opdook. Tegenwoordig is de zwarte madonna de beschermheilige van CostaRica. Aan de madonna worden sterk genezende krachten toegeschreven, getuige de vele zilveren en gouden miniaturen van lichaamsdelen in een vitrine kast, opgedragen door dankbaren gelovigen na een genezing. De gelovigen kruipen hier op de knieën naar het altaar. We vervolgen de reis naar San Jose, daar aangekomen kunnen de fietsen en de koffers weer worden ingepakt voor de reis naar huis.

Overnachting: hotel in San José

Fietsen: totaal 55 km; 900 m stijgen en 1100 m dalen.

Dit is dan weer het einde van alweer een prachtige reis.

Reizen in februari is ons goed bevallen, thuis zit je te wachten tot je weer lekker naar buiten kunt, en hier waren we lekker buiten.

Pura Vida