De zomer in Nederland is niet wat het moet zijn, veel wind en regen beletten ons op de fiets te stappen dus besluiten we om koffers en fietsen in te pakken en reizen af naar Zuid Afrika voor een fietsreis door KwazuluNatal en Swaziland.

Het weerzien met Monique is als vanouds heel spontaan, een warm welkom. Monique heeft ook een knechtje bij: Charly (zijn Afrikaanse naam is Khudzunai) . Aangekomen bij het hotel wordt er nog wat gedronken, daarna beleven we de eerste koude nacht in Afrika.

Onze tocht start in Johannesburg, een transfer van 350 km via de Mielie driehoek (maïs driehoek) met golvende maïsvelden, graan en zonnebloemen rijden we naar Bethlehem ( huis van brood) gelegen in vrystaat provincie gelegen aan de Jordaan rivier. We hebben de koudste plek in Zuid Afrika uitgezocht, het is hier winter met s’nachts vorst en overdag temperaturen van een Hollandse zomer.

Het ritje in de bus is saai, er is onderweg niet echt veel te zien, nog moe van de vliegreis valt bijna iedereen in slaap. Het eerste mankement dient zich ook aan: Monique heeft getankt en de olie laten controleren, helaas is er toen vergeten de dop terug op te draaien. Onderweg begint het erg te stinken en bij controle blijkt dat de dop er naast ligt. Onderweg zien we leeuwen in een klein parkje, dat is net niet “echt” maar wel een van de big-5.

We arriveren uiteindelijk bij een fraai hotel. Kamer bekijken, bagage wegzetten en dan op naar een drankje. De enige zaak in de buurt is een smoezelige chinees aan de overkant, het bier smaakt er best. Bethlehem is een kleine plaats, er is hier niet veel leven op straat. We eten in een klein restaurant en hebben een gezellige avond.

 Bethlehem – Golden Gate National park,  ongelukje

Voor het ontbijt worden de fietsen rijklaar gemaakt zodat we meteen kunnen starten. Het is erg fris buiten, als de zon goed doorkomt, warmt het al snel op en kunnen we in het shirtje starten. Het is even zoeken om Bethlehem uit te komen.

De te rijden weg wordt beschreven als: heuvelachtig en glooiend, voor mijn gevoel is het echt bergachtig wat betekend: flink klimmen. We fietsen richting de Drakensbergen richting Clarens drinken daar samen met Willy en Tjeerd koffie met “melktart“

En vervolgen de weg glooiend, zeg maar gerust bergop, naar Golden Gate National park een prachtig natuurgebied met prachtige rotsformaties die ons van de fiets lokken om een foto te maken. Het grappige is dat we overal gezichten in zien.

"Golden Gate"verwijst naar de zandstenen rotsen aan weerszijden van het dal. In 1875, stopte hier een boer genaamd J.N.R. van Reenen en zijn vrouw onderweg naar hun nieuwe boerderij, Vuurland. Hij noemde de locatie "Golden Gate " toen hij de laatste stralen van de ondergaande zon zag vallen op de rotsen. Cor wordt onderweg geraakt aan zijn elleboog door een voorbijrazende auto, gelukkig komt er uit tegenovergestelde richting een politie auto die meteen stopt. De chauffeur wordt beboet, wij likken de wonden en fietsen weer verder na een mager excuus van de chauffeur. We zien nog net dat er een behoorlijke ster op zijn spiegel zit, eigen schuld. De late zon tovert prachtige kleuren op de rotsen als wij onze tent hebben opgezet, We snappen nu wat van Reenen bedoeld.

De avond koelt snel af, we zitten dicht om het kampvuur en een bakje hete kolen onder de stoel om warm te blijven (bushmenchairs). Met een warme kruik en een extra fleeze dekentje  in de slaapzak hebben we een goede nacht en beslist geen last van de kou.

Golden Gate – Sterkfonteindam,  nachtvorst

Het was een koude nacht, de handdoeken hangen bevroren bij de aanhanger. Een stevige wind rukt aan de tent. Vannacht geen last van kou gehad, dat kan ook niet met extra fleeze dekentje en een warme kruik in de slaapzak. Het is erg bewolkt en pas 6° als we op de fiets stappen, gekleed in wintergoed en handschoenen. Er is nog niets van een zonnetje te bespeuren. De weg is heuvel( lees berg)achtig dus trappen we ons al snel warm. Tijdens de koffiestop zoeken we bescherming tegen de wind in de bus, niet te lang anders krijgen we het te koud op de fiets. Via de Lichenpas fietsen we een stuk door het Golden Gate park, onderweg veel wild, o.a. blesbok en zebra’s. Jammer dat het zicht niet al te best is we fietsen door een prachtige natuur. Het laatste stuk begint het alsmaar harder te waaien en wordt het kouder. Monique heeft besloten om huisjes te regelen, er wordt sneeuw voorspeld.

We zijn net op tijd binnen. Het begint flink te sneeuwen en als we zitten te eten valt het licht uit, dat gaat ook niet meer aan. Gelukkig hebben we een open haard het hout is schaars. Het wordt improviseren met zijn allen. Na een heerlijke maaltijd gaan we vroeg het bed in. Spannend of we morgen kunnen gaan fietsen.

* Sterkfontein Dam is gelegen aan de rand van de Drakensbergen. Het water uit KwaZuluNatal wordt via het Tugela-Vaal Project opgepompt en opgeslagen in de Sterkfontein Dam. Vanwege de gunstige klimatologische omstandigheden is het nuttig om water op te slaan in de diepe koele Sterkfontein Dam en alleen water vrij te geven  aan de ondiepe Vaal Dam als het nodig is. Sterkfontein Dam is gebouwd in 1977 en heeft een capaciteit van 20656 miljoen m3, een aarden wal van 93m met een lengte van 3060m. Het is daardoor het grootste stuwmeer met betrekking tot volume en het derde grootste reservoir in het land.

 Sterkfontein,  Winterwonderland

Als we opstaan is buiten alles wit: we zijn ingesneeuwd. De pas die we over moeten is afgesloten voor alle verkeer. Dat betekend dat we vandaag hier blijven, hopen dat het dooit en niet opnieuw gaat sneeuwen. Er is nog steeds geen elektriciteit dus blijft het behelpen.

Het is ijzig koud. We passen ons aan aan de omstandigheden en net als de bevolking hier slaan we een deken om om warm te blijven. Na het ontbijt gaan we met een deken omgeslagen op bed zitten lezen.

De zon komt door en het begint langzaam te dooien. Als er een stukje groen gras tevoorschijn komt daalt er meteen een zwerm vogels neer op zoek naar eten. Gelukkig hebben wij genoeg proviand bij ons, honger lijden is niet aan de orde. Het programma wordt omgegooid, in plaats van overmorgen hebben we vandaag rustdag. Na de lunch maken we een winterse wandeling door een mooi wit besneeuwd landschap, het is 20 jaar geleden dat het hier zo heeft gesneeuwd, laten wij dat nu net meemaken.

Door het sneeuwlandschap lopen grote kuddes bokken, een prachtig schouwspel.

Het is wel uniek wat we hier zien.

 Sterkfonteindam – Royal Natal park,  sneeuwruimen

 Het wordt vandaag een mooie fietsdag, de zon staat al hoog aan de hemel en doet zijn best om de aarde te warmen. We ploeteren stijgend door een prachtig winters wit landschap over slecht wegdek met wegwerkzaamheden die voor een extra belemmering zorgen. Een kudde Gnoes verplaatst zich grazend door de sneeuw.  We verlaten de hooglanden van de vrijstaat via de Oliviershoekpas hier en daar ligt nog veel sneeuw dat hier met de hand wordt geruimd. Hier zijn geen sneeuwschuivers en is er geen strooizout. De sporen van de in de sneeuw geschaarde vrachtwagens zijn nog zichtbaar. Genietend van een sprookjesachtig landschap trekken we de pas over. Regelmatig even stoppen om te genieten van het uitzicht komen we fietsend aan in het koninkrijk der Zoeloes en de majestueuze drakensbergen. In de Zoeloe taal heet de Drakensbergen Ukhahlamba, wat ‘barrière van speren’ betekent, vanwege de ruige pieken die in dit landschap voorkomen. Al dalend wordt het warmer en kan er een laagje worden uitgetrokken. In een leuk restaurantje, het ziet eruit als een groot uitgevallen bungalow dat we bereiken door flink door de sneeuw te baggeren drinken we koffie, hier is weer stroom. Bij een mooi uitzicht over het Amfitheater in de Drakensbergen net voor een dorpje, eten we een boterham en delen een reep uit. Dan komen we tussen de hutjes terecht en wordt het heel levendig, iedereen roept je hier toe, dat is gezellig. We arriveren op een mooie natuurcamping, we hoeven nog net niet in de sneeuw de tent op te zetten en hebben hier gezelschap van mooie vogels die gezeten op het stuur van de fiets ons gade slaan waarschijnlijk in de hoop dat ze te eten krijgen. De belangrijkste kenmerken van het park zijn het Amfitheater, een rotswand van 5km lange en 1200 meter hoog, Mont-Aux-Sources piek waar de Orange en Tugela rivieren hun bron hebben, en de 947m Tugela Falls, 's werelds tweede hoogste waterval. S’avonds zitten we weer met een deken om tegen de kou bij het kampvuur, het is wel heel gezellig, een lekker glaasje Amaroela helpt ook tegen de koude en wordt een dagelijks terugkerend ritueel.

Royal Natal Drakensberg – Spioenkop Game Reserve, water dragen….

Het is heerlijk om door vogelgeluiden te worden gewekt. Parelhoenders lopen om de tenten op zoek naar eten, vogels komen nieuwsgierig op de tafel zitten en pikken wat ze pikken kunnen. We moeten snel zijn anders zijn onze boterhammen verdwenen.

Gejaagd door de wind verlaten we het park en de hoge pieken van de Drakensbergen via een mooie, rustige weg fietsen we door het Zoeloe landschap waar heuvels bezaaid zijn met traditionele hutjes en waar we de weg moet delen met geiten en koeien die overal los lopen. Onderweg ook de vriendelijke gezichten van mee rennende Zoeloe kinderen die juichend ‘sanibona, Unjani?’ (hallo, hoe gaat het?) roepen of een ‘high five’ willen geven. We fietsen verder langs het dorpje Bergville er heerst grote bedrijvigheid in het dorp, veel mensen lopen hier gehuld in een deken tegen de kou. Overal wordt de was gedaan, bij een pomp wordt water gehaald, ook ik wil even proberen hoe dat gaat, het is best zwaar werk als de emmer vol is, dan wordt die op het hoofd naar het dorp gedragen, het zijn wel flinke emmers. Over een grondpad zoeken we de weg naar het natuur gebied Spioenkop dat zich uitstrekt rond het gelijknamige stuwmeer. We worden vergezeld door een hond die met ons mee rent. Aangekomen bij de ingang van het park moeten we wachten. We mogen alleen onder begeleiding van een parkwacht door het park fietsen. Via een steil pad, en onderweg Gnoes en bokken bereiken we een mooie camp plek bij het meer. Er staat veel wind dus is het lastig om de tent op te zetten. Er is een prachtige zonsondergang. In het donker staat er een grote kudde Gnoes om de tent, bij het schijnsel van onze lantaarns lichten de ogen mooi op, zij staan rustig onze kant op te kijken. Als we bij het kampvuur zitten krijgen we gezelschap van een paar paarden. Zij staan gezellig naar ons te kijken, Monique geeft ze wat te eten met gevolg dat ze niet meer weggaan. Dit 6000 ha. grote wildpark is de woonplaats van de zeldzame witte neushoorn helaas krijgen we die niet te zien. Maar hier lopen ook blesbokken, elanden en giraffen vrij rond.

Spioenkop Reserve – Rorke’s Drift,  tegenwind

Het is een koude ochtend, een stevige wind doet onze tent heftig heen en weer schudden.

Na het ontbijt verlaten we nagestaard door de bokken en begeleid door de donder van een opkomend onweer met een stevige klim het Spionkop Buschkamp. De klim gaat erg makkelijk we zitten allemaal in de bus, eerst een transfer van 100 km naar Dundee, gelegen in een vallei van de Biggarsberg. In Dundee staan we naast de bus in het zonnetje en lijkt het erg lekker weer, eenmaal op de fiets schuift er een dikke wolk voor de zon, er staat een koude stormachtige wind tegen die doet het nog kouder aanvoelen dus afstappen en snel de lange broek aan. Het maakt het eerste deel wel dubbel zwaar om te fietsen het gaat hier stevig bergop en maar een klein beetje bergaf. Bergop en af door een mooi landschap gaat het naar de Knostrope pass op de Biggarsberg een steile onverharde pas die niet echt makkelijk te fietsen is. Over glooiende wegen heb ik ondertussen een andere mening, wat hier glooiend is, is voor mij bergachtig wat betekend dat ik stevig moet klimmen. Het staat hier ook weer bezaait vol met hutjes, in het land zijn vrouwen riet aan het kappen waarschijnlijk bestemd om het dak van de hut te repareren. Vanaf de Knostrope pass prachtige vergezichten over de battlefields van KwazuluNatal tevens de toegangspoort naar Zululand. In de vallei zijn boeren, Britten en Zoeloes met elkaar in bloederige gevechten slaags geraakt. Als je het vredige landschap nu bekijkt kun je je daar niets bij voorstellen.  Eenmaal op de pas breekt het wolkendek open en legt de zon meteen een warme deken over ons heen, met daarbij het windje in de rug zoeven we heerlijk naar beneden.  De afdaling, een grondpad, vind ik hier en daar wat steil en gevaarlijk dus ga ik een stukje lopend naar beneden, ik heb geen zin om ontveld beneden te komen. We komen ook weer kindjes tegen die wel een hapje kunnen gebruiken dus delen we al het etenswaar wat we bij ons hebben weer uit en ontvangen een dankbare lach die van hun gezichten straalt. Onderweg zien we hoe een vuurtje wordt gemaakt om dor gras op te stoken zodat nieuw gras weer kan gaan groeien. Het bolt lekker door naar Rorke’s Drift hotel waar we warm worden ontvangen in een prachtig nieuw hotel, mooi ingericht, schilderachtig uitzicht over de rivier. S’avonds heerlijk eten en worden we toegezongen door de keukenbrigade.

Rorke’s Drift – Babanango,  vogelbezoek

Vanuit ons bed zien we de zon op komen, wat een luxe. Opeens vliegen er twee vogeltjes door onze kamer zij komen waarschijnlijk door het rieten dak naar binnen er dwarrelen wat stukjes riet naar beneden.

We vertrekken met iets vertraging vanwege een versnellingskabel van Cor die nagenoeg afgebroken is en eerst gerepareerd moet worden met assistentie van Tjeerd. Het eerste deel gaat over goed begaanbaar grondpad en ook hier worden we weer toegeroepen door kinderen. Overal zie je mensen door het veld lopen, maar waarheen vraag ik me af. Er loopt zelfs een dame met een krat bier op haar hoofd, ik kan me een iets lichtere hoofdbedekking voorstellen. We passeren een veldkerk: een kring van witte stenen met in het midden ook een steen, mensen gekleed in witte gewaden zijn aan het bidden. We bezoeken het Isondlwana Memorial, een monument ter nagedachtenis aan de slachtpartij van de Anglo/Zoeloe oorlog. Eenmaal op het asfalt gaat het weer lekker op en af, nog steeds overal hutjes en vooral veel kinderen. Het laatste deel gaat weer over grondpad we duiken de vallei in naar de Babanango Vally lodge, eerst een steile afdaling door een prachtige natuur we wanen ons aan het eind van de wereld hoe verzinnen mensen om hier te gaan wonen op deze eenzame maar mooie plek. We komen terecht in een gezellig ingerichte Cottage en slapen met 6 personen in een huis. Als we naar het huis lopen zien we een paar bokken wegschieten. Vanuit onze kamer hebben we een fraai uitzicht over de vallei. Het avondeten is buiten op het terras, binnen zitten senioren die willen ons er niet bij hebben.

Babanango -  Ulundi,  zuludans

Het zonnetje schijnt, er hangt een nevel in het dal en doet een beetje mysterieus aan. Het dal uit doen we even in de bus, de steile klim over slecht grondpad gaat anders teveel tijd kosten. Een laatste dag fietsen door Zululand. Via eucalyptusbossen en een flinke afdaling belanden we in de Ulundi vallei. We fietsen langst Dingaanstrat, de plek waar voortrekker leider Piet Retief en zijn volgelingen zijn gedood. We stoppen even bij de Spirit of Emkhoshi een heilige plaats waar met een monument eer wordt gebracht aan alle oude Zoeloe koningen, uitgebeeld door de hoorn van een dier.  Even stoppen houd in dat we de weg afdraaien, via een grondpad uiteindelijk steil omhoog gaan naar het monument. Het ziet er indrukwekkend uit maar er moest wel flink voor worden geklommen. Onderweg weer overal hutjes en kinderen die roepen, dagelijks delen we onze lunch boterhammen uit aan kindertjes, wij krijgen toch wel genoeg, het blijft wennen om kinderen blootsvoets en met gescheurde kleding langst de kant van de weg zien staan, sommige hebben eigengemaakte auto’s van ijzerdraad of een fietsje zonder stuur en zadel, daar kom je ook niet ver mee maar voor hen is het al een heel bezit. Na wat laatste klimwerk zoeven we over een lange afdaling naar Ulundi, de hoofdstad van Zululand. Vannacht slapen we in een Zuluhut in Muzi Bushkamp.

Voor het eten treedt er een zulu dansgroep op. Het is een gezellige avond.

 Ulundi -  Hluhluwe/Imfolozi  Game Reserve, wildspotten

  Hluhluwe: spreek uit als slusluwie

De fietsen gaan op het dak, iedereen in de bus op naar de big five. We laten de Zuluhutten achter ons en al snel rijden we het natuurpark Hluhluwe/Umfolozi binnen. Het enige park in Kwazulu Natal waar de big five voorkomt vooral bekend om de witte en zwarte neushoorn.

Het speuren naar wild gaat beginnen, camera’s in de aanslag laat ze maar komen. Als eerste laten Impala’s hun neus zien, gevolgd door de strepen van de zebra’s en dan jawel de eerste neushoorns, wat een kolossale beesten zijn het. Er loopt er een met enorme horens op zijn neus. Ineens zie ik een Cheeta, deze loopt golvend door het gras, een prachtig gezicht.

Jammer dat hij niet dichterbij komt. Overal zitten Wrattenzwijnen, op een campplek waar we lunchen, zien we Wrattenzwijnen achteruit een betonnen buis inkruipen, een heel gezin: pa, ma en drie kleintjes. Ze vinden onze belangstelling niet zo prettig en al snel komen zij met de kop over de grond schrapend de buis weer uit waarbij pa zwijn nog even laat zien hoe stoer hij is door een enorme brok steen opzij te duwen met zijn tanden alsof hij wil zeggen: pas maar op of ik zal jullie een kopje kleiner maken. Na de lunch vervolgen we de route en als eerste zien we een paar buffels, prachtige beesten met hun aparte koppen. Ook weer neushoorns en vele mooie vogels. Als we het park verlaten zien we een kudde giraffen en zebra’s. De camping waar we overnachten is dichtbij, het is niet de meest luxe camping, een haveloos zooitje maar wel midden in de natuur. Vanavond vroeg de tent in, gelukkig is het niet meer zo koud.

 Hluhluwe Game drive, geen leeuwen, geen luipaarden

Vandaag een rustdag, die kan je niet beter starten dan om half 6 op te staan. Dat doen we niet om en extra lange dag te hebben, we gaan op zoek naar leeuwen en luipaarden.

Al vroeg in de nacht word ik wakker van kraaiende hanen, nog nooit eerder heb ik die beesten zo vroeg gehoord het is nog geen 4 uur, er zitten er giga veel hier in de buurt. Even een beker thee en een koekje en dan op weg, laat de leeuwen maar los. Als eerste zien we een giraf, geweldig mooi beest, hoewel het een groen eter is staat deze te worstelen met een grote kluif waarschijnlijk denkt hij dat het een tak is. Even lijkt het erop dat hij de kluif in zijn geheel inslikt, hij spuugt de kluif weer uit, en begint dan weer opnieuw. Verderop zien we neushoorns, al even indrukwekkend en er zijn er hier in het park erg veel. Gelukkig zien we olifanten, ze staan wel ver weg, helaas kunnen we er niet dichter bij. Ze zijn net te ver weg om mooie foto’s te maken de dombo’s.  Een waterbok komt zijn mooie horens showen en toont ons een prachtige spiegeling in het water, een kleine koereiger komt aanvliegen en blijft dicht in zijn buurt in de wetenschap dat er te eten valt. Bij een riviertje lopen Nyala’s, prachtige beesten vooral de kleintjes zijn erg leuk. Nadat we nog eens neushoorns hebben gezien is het tijd om terug naar de tent te gaan.  Lekker lunchen, daarna worden er wasjes gedaan en worden er overal waslijntjes gespannen en begint het weer op een zigeuner kamp te lijken. De rest van de dag lekker lui met een boek.

 #De Zulu naam, Hluhluwe (SloeSloewie), verwijst naar de stekelige klimplanten die in overvloed langs de rivieren te vinden zijn.

 Hluhluwe Game Reserve – Sandforest Lodge/Fals Bay Park , koortsbomen

Met een stevige wind tegen verlaten we de camping en rijden richting het iSimangaliso Wetland Park een Werelderfgoed benoemd door Unesco. Het gebied beslaat ongeveer 3280 km² aan natuurlijke ecosystemen. Het is een verbazingwekkend natuur fenomeen met maar liefst vijf ecosystemen binnen een relatief klein gebied zijn vele vogels en wilde dieren. Onderweg passeren we vele zoet geurende ananasplantages. Overal groeit hier de felgekleurde Bougainville. In het park aan het meer hebben we de koffiestop. Genietend van een natje en een droogje ontdekken we verderop in het water een hele zwerm vogels. We stappen meteen op de fiets om dichterbij te gaan kijken, het zijn pelikanen die heen en weer zwermen door en over het water, een prachtig gezicht. Ook komen er ooievaars over vliegen. Langst de oever van het meer staan mooi groen gekleurde bomen, de Feever three, een Acacia of in het Afrikaans: koorsboom. De boom heeft zijn naam gekregen omdat de mensen dachten dat zij koorts kregen als ze dicht bij de boom waren geweest, meestal werd de koorts veroorzaakt door malaria daar de boom in waterrijke gebieden voorkomt. Aan de voet van de bomen groeien mooie bloeiende vetplanten en er groeien hier enorme euforbia’s zo groot als bomen. We fietsen hier nog wat rond, even genieten van de prachtige natuur om vervolgens naar de Sandforest Lodge te fietsen waar we overnachten. Hier verblijven we weer midden in de natuur. S’avonds genieten we van een prachtige zonsondergang en later van een fonkelende sterrenhemel. Het is geen zware dag vandaag zelfs de klimmetjes vielen erg mee, beetje op en af, dat was wel prettig de wind maakte het al zwaar genoeg. Ik merk toch wel dat we al een paar weken op de fiets zitten hoewel de conditie met de dag verbeterd, een klimgeit zal ik nooit worden.

Sandforest Lodge/Falsbay Park Mkhuze Game Reserve

Vandaag fietsen we in een noordelijke richting over een grondpad eerst langs ananas- en sisalvelden(Agave sisalana), de belangrijkste landbouw producten van deze omgeving. Dan door de savanne met veel privé parken langs de route en de kans dat we wild ziet is groot wordt ons verteld. Voor een groot gedeelte rijden we langst een spoorlijn waar de hele dag geen trein over komt. De natuur is mooi, het blonde gras wuift in de wind maar het wordt wel eenzijdig, de weg is af en toe glooiend maar wel redelijk goed berijdbaar. In het begin zien we wat aapjes en een kudde bokken, de rest van de dag laat zich geen wild meer zien Aan het einde van de route richting Mkhuze wordt het pad heuvelachtig. Op het laatst fietsen we door een dorpje waar veel kinderen zijn. Het loopt hier flink bergop we krijgen nog een top van 15% dit stuk is gelukkig wel (slecht) geasfalteerd gevolg door een evenzo steile afdaling met flinke gaten in de weg is het geen pretje. Ik heb het wel gered om fietsend boven te komen, een beste prestatie vind ikzelf, soms moet je jezelf een schouderklopje geven om het een beetje leuk te houden. En ach, je moet ook ergens een uitdaging in zien. We overnachten op een camping in het prachtige natuurgebied Mkhuze Game Reserve met de antilopen, zebra’s en giraffen als nieuwsgierige buren, zo nieuwsgierig zijn ze vandaag niet het enige wat we te zien krijgen is een stel krijsende bavianen, gelukkig blijven ze op afstand. In een boom ontdekken we een kameleon, daar moet je wel tien keer voor kijken want het beest ziet er net zo uit als de tak waar hij op zit. We zetten snel de tent op en gaan dan snel de bus in voor een game drive. Het is vroeg donker dus erg veel tijd hebben we niet. We zien vooral veel impala’s, giraffen, buffels en nyala’s. In het water zijn nijlpaarden, helaas alleen de snoet steekt er bovenuit. We zijn getuige van een prachtige zonsondergang boven het water. Er zitten ook veel vogels, ik blijf het mooi vinden, kan hier uren van genieten, helaas moeten we weer terug.

Mkhuzi Game Reserve – Pongola,  nachtelijke storm

S’nachts houdt het gekrijs van apen me uit de slaap, wat gaan die beesten tekeer. S’morgensvroeg lopen de blauwaapjes de vuilnisbakken af te struinen op zoek naar eten alle deksels worden opgetild.  Eerst moeten we hetzelfde stuk terug tot aan de doorgaande weg als gisteren met ook weer die vreselijke 15% klim waarop je 2 keer doodgaat eer je boven bent. Gisteren heb ik het gered dus vandaag moet dat ook lukken. Het grondpad is hier heel slecht, ik ben nog niet bekomen van gisteren en heb veel last van mijn rug. Een paar fietsers komen wat onfortuinlijk ten val, bij de koffiestop is er een wachtrij voor de wondverzorging, het meest bizarre was een aanrijding met een koe, die beesten zijn echt onbetrouwbaar op de weg als je denkt dat ze rechts gaan komen ze ineens links aanstormen. We fietsen verder langs de uitgestrekte savanne van Noordelijke Zoeloeland richting de Pongolapoortdam, ook bekend als de Jozini Dam dat aan de westelijke plateaurand van de Lebombo Bergen ligt. Het stuwmeer werd gebouwd in1970 voor de irrigatie van landbouwgrond, met name suikerriet. Via een schitterend en glooiend grondpad komen we aan de andere kant in een prachtige groene vallei terecht met suikerriet en subtropische vruchten plantage. Glooiend wil zeggen een flinke klim over slecht grondpad, ik vind het klimmen genoeg voor vandaag dus ga ik het laatste slechte stuk in de bus. In de vallei overnachten we op een sfeervolle camping in een privé wildpark aan een meertje waar veel wild en vogels voorkomen. Het enige wat we waarnemen is een paard dat hier rondloopt, ik hoop niet over onze tent vannacht. De tent heb ik deze keer alleen opgezet, Cor is nog op zijn fiets onderweg dus wilde ik hem eens verassen.

 Pongola – Nisela/Nsoko , de grens over
Vannacht hield een zware storm ons min of meer uit de slaap, we kamperen op een prachtig terrein maar ook hier kan de natuur flink tekeer gaan. Het waait zo hard dat ik steeds de tentstokken op mijn neus krijg daarbij het tentzeil over mijn gezicht, ik probeer alles steeds terug te duwen maar dat helpt niet echt. Dit lijkt erg op wat wij wel eens noemen: kramperen. Het is deze ochtend dan ook geen straf om op te staan, het wordt nog een hele toer om de tent plat en opgevouwen te krijgen. Na het ontbijt gaan we op weg voor een lange dag, 112 km vandaag te gaan. Daarbij de paspoorten klaar houden want we gaan de grens over naar Swaziland. Het park uitfietsen is al een hele tour, het is een grondpad met diepe kuilen en daarbij een heftige stijging, doe daar nog een stevige wind bij en dan maar trappen. Als we de poort uitrijden belanden we op het asfalt met het windje in de rug zoeft het met flinke vaart verder. Vanaf Zulu Nyala Lodge fietsen we langst groene velden met vooral veel suikerriet, via het dorp Pongola naar het koninkrijk Swaziland waar niet veel fietsers komen. In Pongola Gaan we eerst pinnen op een plein staat een lange rij wachtende voor de pinautomaat, dit gaat hier even duren. Het is wel een grappig gezicht al die kleurige blanke fietsers tussen de zwarte Pongolezen. Bij de kleine grenspost “Onverwacht” gaan we de grens over het gaat hier wel vlot ze hebben hier al computers alleen wisten we niet dat we bij een ander loket nog een stempel moesten halen dus werden we teruggestuurd. We fietsen verder via een onverharde weg langs de vele kleine nederzettingen van de Swazi’s. Kinderen zitten met bakjes fruit langst de weg, proberen zo een paar centen te verdienen, het zijn er teveel om onze boterhammen mee te delen. Ondanks dat het er hier zeer armoedig uitziet zijn de mensen vrolijk. De kleurrijk uitgedoste mensen lachen veel en zijn trots op hun zelfstandigheid. Tijden de koffiestop staat er een horde kinderen te kijken wat wij uitvoeren. Han wil wegfietsen maar gaat eerst voor de groep staan en begint te klappen en spontaan klappen ze allemaal mee, beginnen te zingen en te dansen een leuk gezicht. Er is een meisje bij met een mobieltje en vraagt of ze een foto van ons mag maken, we vragen ons af of ze echt wel beltegoed heeft, schoenen heeft ze in ieder geval niet. Monique wil ze snoep geven maar het valt niet mee om alles op een rij te krijgen zodat elk kind een snoepje krijgt, uiteindelijk wordt het hele bakje leeggegooid en duikt de hele meute er op af. Het land is groen en vruchtbaar en is gezegend met een rijke natuur. Met een flinke vaart gaat het verder. Bij de tweede stop is het een stuk rustiger. We zien ook nog kans om onze boterhammen uit te delen aan een paar meisjes die blootsvoets en smoezelig gekleed in het gras staan. Hun dankbaarheid tonen zij met een brede lach. In sneltreinvaart wordt het laatste stuk afgelegd, zo hebben we vandaag in korte tijd de kilometers weggefietst. Aangekomen op de camping in het Nisela Nature Reserve zetten we snel de tent op. Het is vandaag zwaar bewolkt en het ziet er naar uit dat het gaat regenen het is even zoeken naar een plekje als je als laatste aankomt heb je niet veel keus meer dus rest ons om flink wat stekels te ruimen en onder een grote stekelboom de tent op te zetten, er staat hier geen gras dus als het gaat regenen veranderd het hier in een modderpoel, het zij zo. Ook hier zitten we in een prachtig natuurpark waar vele dieren rondlopen. Maar eerst even lekker zitten.

 Nisela Nature Reserve ,  modder voeten
Vandaag hebben we rustdag dus kunnen we het rustig aan doen. Het heeft de hele nacht flink geregend alles is kledder nat en het regent nog. Monique heeft ontbijt geregeld in het restaurant, het is hier buiten even niet te doen. Als iedereen naar toilet is geweest is er al een flink modderspoor getrokken, de modder koekt heel dik onder de schoenen en is er niet af te vegen of te kloppen. Er is hier een prachtig overdekt terras waar we lekker lui gebruik van maken, beetje rondkijken en wat kletsen er lopen struisvogels rond. Er staan ook grappige ronde rieten hutten met deurtjes zo klein dat je op je buik naar binnen moet kruipen, deze hutten zijn bestemd voor overnachtingen, nou ik moet er niet aan denken dat ik door zo’n hol moet kruipen. Een corpulent uitgevallen figuur kan er niet naar binnen. Na de lunch gaan we op verkenning door de bush, als eerste zien we een paar Nyala’s, vervolgens stuift er een kudde impala’s voorbij en staan we oog in oog met een wrattenzwijn waarvan ik hoop dat hij de andere kant uitloopt en niet onze kant op komt stormen. En dan staat er een grote kudde giraffen, een geweldig zicht wat zijn wij dan klein. We blijven net als zij rustig staan kijken wat er gebeurd en proberen voetje voor voetje wat dichterbij te komen ondertussen wat foto’s knippen. Lange tijd kunnen wij ze volgen geleidelijk lopen ze allemaal weg de grote nemen de kleintjes duidelijk in bescherming. Het is erg spannend om zo door de bush te lopen. We komen ook nog zebra’s tegen en een paar neushoornvogels. Wat een geweldige beleving is dit. Terug op de camping zien we een paar jonge uilen in een boom die daar waarschijnlijk een nest in de buurt hebben. Verder doen we het rustig aan met een boek, s’avonds eten we in het restaurant en de dag is weer zo om.

Nisela – Lituba Lodge 50km, feestje
Als we opstaan, hangt er een mist. De tent opruimen is vandaag een heuse modderklus, de tent is nog nat en alles zit onder de modder het is echt niet te vermijden. Na de corvee beurt stappen we op de fiets nagestaard door een kudde impala’s verlaten we de mooie Nisela Lodge. Met aan de rechterzijde de imposante Lebombobergreeks fietsten we door het weidse, glooiende landschap getooid met vele armoedige hutjes en lopen er veel vrouwen met bussels hooi of tankjes water op hun hoofd, komen we in de Lebombo streek. We fietsen wel over een tamelijk drukke weg met veel suikerriet verkeer. We proberen over een grondpad de weg af te snijden en de drukte te mijden maar het pad loopt dood op een beschermt natuurreservaat waar we niet door mogen, dus gaan we weer terug de weg op. Onderweg zijn jagers gestrand met een bakkie vol met geschoten wild, een zielig gezicht vind ik het wel, die beesten die dood op zo’n auto leggen. De jagers vinden het maar niks dat wij staan toekijken hoe ze een as onder de auto uitslopen, vragen natuurlijk waar wij vandaan komen en als wij vertellen dat we uit Holland komen zeggen zij begripvol: oh, jullie zijn kaaskops (zuid Afrikaans, geen foutje) De streek wordt vooral gekenmerkt door zeer goed georganiseerde suikerrietplantages en suikerfabrieken. Op de achtergrond verrijzen de Lebombo bergen die de grens met Mozambique vormen en langzamerhand verandert het landschap van groene velden naar savana bosveld. Genesteld in het prachtige Swaziland laagland overnachten we in een lodge die wordt beheerd door een Engelsman. We hebben weer ronde huisjes. Buiten wordt in een enorme stoofpot op een kolenvuurtje onder het genot van een bierglas vol wijn door de eigenaar ons avondmaal gekookt, alles gaat in een pot, met kruiden en drank erin gaat dat wel smaken. Als we s’avonds hebben gegeten, de pot is niet leeggegaan er kwam ook nog een flinke schep maïspap bij, wordt er muziek opgezet d.w.zeggen er zit een jongen achter een laptop die is aangesloten op een paar enorme geluidsboxen die met gemak het dak eraf kunnen blazen. Uit angst voor de decibellen lopen een paar medefietsers weg en gaan aan de bar hangen. Het is echter heel gezellig en gaan we lekker uit ons dak op de muziek. Ik heb even met Charly gedanst maar die riep al snel dat hij moe was, watje….. in een oogwenk was hij vervolgens verdwenen en een paar uur later zagen we hem pas weer terug hij was gaan douchen zij hij. Na nog een verplichte borrel aan de bar, de eigenaar was ook een soort van feestbeest, zijn we naar bed gegaan het was een geweldige avond.

 Lituba Lodge-Manzini,
Als ik wakker wordt lijkt het wel of er vannacht iets aan het dak heeft zitten knagen: allemaal stukjes riet in bed. Na het ontbijt, alweer eieren, stappen we op en rijden door een rustiek landschap, overal mensen die iets proberen te verkopen van bakjes fruit, zoete aardappels, houtskool en stapeltjes hout voor een houtvuurtje. Ook worden er mandjes gevlochten van gras, bestemt voor de kippen om eieren in te leggen. We fietsen verder het land in en komen in het centrum van Swaziland terecht. De Manzini streek is vernoemd naar de huidige hoofdstad van Swaziland. De streek heeft de meeste industrie binnen het land, evenals de meeste inwoners. Onderweg komen we langst het dorpje Mpaka dat de thuisbasis is van Swazi Secrets, een reeks van natuurlijke cosmetica gemaakt van marula (inheemse boom) en andere inheemse natuurlijke oliën. Swazi Secrets is een project dat is opgericht om plattelandsvrouwen te helpen om eigen inkomsten te genereren. We krijgen een rondleiding door het fabriekje waar iedereen rustig aan het werk is onder het genot van een muziekje, natuurlijk moeten we de producten testen, het zijn heerlijk zachte smeersels die lekker in de huid trekken. Ik neem heerlijke bodylotion mee naar huis. Na de rondleiding en het uitproberen van de pers fietsen we verder, het wordt gevaarlijk druk op de weg, af en toe moeten we snel de berm induiken om niet platgereden te worden. Dit is niet het leukste stuk om te fietsen. Gelukkig heeft ook Monique het door en komt terugrijden om ons op te halen ook zij vind het te gevaarlijk, fietsen op het dak en wij de bus in, zo wordt elke fietser min of meer van de weg geplukt en komt iedereen veilig op plaats van bestemming. Nadat de koffers zijn binnengezet gaan we bij het zwembad een heerlijk biertje drinken na al het klimwerk van vandaag hebben we dat wel verdiend. Het avondeten is in het hotel, na het eten hangen we nog even lekker lui in een bank.

Manzini – Willows Lodge, laatste fietsdag
Vandaag al weer de laatste fietsdag daar moeten we nog even van genieten. Als een gekleurde slang fietsen we allemaal achter elkaar de stad uit, bij de rotonde gaat het nog even mis maar dan zitten we weer op het rechte pad en belanden we in een mooi landschap dat wel erg bergje op en af gaat, we fietsen over de groene route door de Ezulwini Vallei. Ezulwini is de plaats met de meeste naamsbekendheid binnen Swaziland en biedt allerlei attracties. Vooral het houtsnijwerk is bekend geworden en wordt verkocht bij talloze kraampjes langs de weg. Bij een Candle-farm wordt gestopt om koffie te drinken, lekker rond te kijken en eventueel souvenirs te kopen. Tot onze verbazing loopt hier de Swazische minister van Toerisme en cultuur rond en wil graag een gesprek met ons en samen met alle fietsers op de foto. Daar staan wij dan met de minister omringd door politie, veiligheids mensen en de pers die ook wil weten waar wij vandaan komen, waar we naar toe gaan, waarom we op de fiets reizen en wat onze bevindingen zijn van het land. We zien hier houtsnijders aan het werk, er is heel veel prularia te koop, hier en daar zit er wel iets moois ertussen. Ruim op tijd arriveren we bij de Willows lodge waar we overnachten en hebben ruim de tijd alles weer goed in te pakken voor de thuisreis. De tocht zit er weer op, we kunnen terug gaan kijken, gaan relativeren wat we allemaal gedaan, gezien en beleefd hebben. Na vele bergen beklommen te hebben, de sneeuw getrotseerd, veel wild gespot, leuke ontmoetingen met kleurrijke mensen staan we hier aan het eind van weer een mooie reis. Rest ons de transfer morgen naar Johannesburg, maar eerst wordt de bus gepoetst, de fietsen vervoersklaar gemaakt en op de aanhanger gezet, en gaan we eten in een restaurant House on Fire, waar we meteen afscheid nemen van Monique en Charlie.

 Transfer Swaziland – Johannesburg circa 350km, Vliegreis Johannesburg - Amsterdam
Voor we vertrekken rijden we eerst nog langst House on Fire, zij hebben een leuke website, http://www.house-on-fire.com  er is daar veel fraais te zien en eigenlijk hebben we te weinig tijd om alles goed te bekijken. Dan gaat de reis van start, we rijden over een tamelijk saaie weg dus iedereen dut even in. Maken nog een stop bij souvenirstalletjes, die allemaal dezelfde spullen hebben wat wij TT noemen(toeristen troep) ook hier vinden we niet het ultieme souvenir om mee naar huis te nemen. We stoppen om koffie te drinken in een leuke koffieshop gelokt door de bus die aan de weg staat. We stappen binnen in een huis vol antieke spullen die allemaal te koop zijn, je mag door alle kamers lopen en mag overal gaan zitten om koffie te drinken of iets te eten, heel apart. Bij: “Helpmekaar” Wordt aan kinderen wat overtollige kleding uitgedeeld. Als we Johannesburg naderen kiept Monique de reserve tank over in de tank om niet zonder brandstof te komen in de file en we tijdig het vliegveld bereiken waar de fietsen worden gesloopt om de doos in te gaan voor vervoer naar Nederland. Ondertussen wordt het donker en is het tijd om afscheid te nemen van Monique en Charly. Wij hopen geen afscheid voor altijd, het wachten is op weer een nieuwe reis.

Voor meer reisverhalen, foto's, filmpjes: http://fietsbloem.jouwweb.nl