Tuinenreis De Groene Rijn 2019

Zaterdag 15 juni

Het mooiste weer om op tuinreis te gaan is het niet. In Breda aangekomen regent het pijpenstelen. Je denkt goed na of je überhaupt uit de auto wil stappen. Maar ja het moet wel. Er is file op de Frankentalerstraat en de bus komt er ook al aan. Helaas de poort naar de parkeerplaats is op slot, de sleutelhouder is ziek en niemand heeft aan de sleutel gedacht. Twee dames worden op weg gestuurd om de sleutel te halen. De eerste die opgeeft is de paraplu van Claudia, maar gelukkig heeft Stefan, onze chauffeur nog een wees-plu in de bus. De koffers worden in de bus gezet, scheelt al in tijd, toen de sleutel er aankwam hield het op met regenen. Met een kwartier vertraging beginnen we aan onze reis. Bij een goede start van een reis hoort ook een bakje koffie. Stefan, onze chauffeur had hem gezet en hij zou nu klaar zijn. De koffie is ook doorgelopen, alleen is hij niet in de kan terecht gekomen. Kleine overstroming in de boordkeuken. Na dan proberen we het nog een keer. Nu nog stoppen in Asten en onze laatste gast inzamelen en dan door naar Bonn naar het Arboretum Härle. Het lukt ook daadwerkelijk tijdens de 3 uur durende rit iedereen van een kopje koffie te voorzien. In Bonn worden de straten smaller en smaller en dan wacht een enthousiaste Michael ons al op. De bus wordt aan de kant gezet het laatste stuk doen we lopend, want de straten worden nog nauwer. Met een heerlijk zonnetje, het is intussen mooi weer geworden, verteld Michael in het Arboretum met veel verve over zijn werkplek en uit zijn woorden haal je dat hij hieraan met hart en ziel aan is gehecht. Er is veel te zien en de ligging is fantastisch: Steile hellingen, grote bomen en mooi uitzicht. Dan gaan we van het oude stuk naar het nieuwere stuk. Hier lijkt het meer een tuin die aangelegd is met bomen, struiken en vaste planten. Door de gele laan lopen we naar het stuk met de koelere kleuren en dan door naar de vijver. De kikkers geven een concert en het ijsvogeltje draait rondjes. Wat een prachtig stuk natuur. Nu terug, want er wacht een heerlijke lunch op ons. Gesterkt lopen we terug naar de bus en nemen afscheid. Een half uurtje rijden en we zijn bij de Garten van Jörg Lohnsdorf. Jörg verwelkomt ons en verteld in het kort over zijn tuin. Het is een mengeling uit tuin en kwekerij alleen de planten in de verkoophoek zijn zo gearrangeerd dat het bijna borders lijken. In deze tuin heerst een heerlijke nonchalante sfeer. Alles mag niets moet. Hier staat een plantje, daar en onkruidje, alles mag groeien en tussenin staan dan weer echte rariteiten. Hier zijn planten te koop, dus de eerste gaan ook de bus in. Dan beginnen we aan de laatste etappe voor vandaag. De reis gaat langs het water, langs de Loreley door naar Rüdesheim. Wat een prachtige route! Na Rüdesheim slaan we linksaf nu nog de berg omhoog en we zijn bij ons hotel. Hier wacht de volgende uitdaging op ons: vindt je kamer! Door de ligging aan de hang verspringen de verdiepingen, dat maakt het zoeken niet makkelijker. De tijd tot aan het avondeten was kennelijk lang genoeg, iedereen heeft zijn kamer , en ook het restaurant gevonden. Met een lekker etentje sluiten we de dag. Entertainment in het restaurant zit er gratis bij. De ene ober is net Pipo de clown. Dat belooft nog wat de komende dagen.

 

Zondag 16 juni ‘19

Vannacht heeft het flink geregend, als we vertrekken is het gelukkig weer droog. Ons eerste adres is eigenlijk maar 8 km van het hotel vandaan maar de Rijn zit ertussen. Dat betekend rijden naar de brug, over de brug en naar Bingen toe: 54 km, een uurtje rijden! Bij het Museum am Strom willen we de Hildegarten zien. Het museum is het oude gebouw van de elektriciteitscentrale en ligt prachtig direct aan het oever van de rijn met uitzicht op de ruïne burcht Ehrenfels en het Niederwald Denkmal. Onze twee gidsen wachten ons al op. Een groep begint binnen, de andere in de tuin. 20x40m groot is het tuintje met de medicinale kruiden die Hildegard von Bingen al zo’n achthonderd jaar geleden wist te gebruiken om mensen te helpen. Bijvoorbeeld zal Stachys tegen domheid helpen als je de gekneusde bladeren op je voorhoofd legt. Binnen horen we dan meer over het leven van Hildegard, een vrouw die wist wat ze wilde en dat ook nog voor elkaar kreeg. Het volgende adres is dan de tuin Ebling in Friesenheim. Leuk dorpje, maar de straten zijn best smal voor een grote Nederlandse bus. Stefan krijgt het nu wel een beetje warm. Met een beetje omrijden lukt het en op het grote terrein is het makkelijk parkeren. Alleen waar is de tuin. Melanie Ebling, een jonge vrouw verwelkomt ons en leidt ons om het huis heen. En nu komen de aah’s en ooh’s. Achter het huis ligt een tuin van bijna 8000m2 die anders is ingedeeld dan andere tuinen en speels het omliggende landschap erbij betrekt. Schoonmoeders moestuin wordt door een slingerend lint van wilde rozen en struiken verbonden met een prachtige vaste planten border. Sommige zouden blij zijn als hun tuin zo groot was als alleen die border. Hier staan riddersporen te pronken in combinatie met rozen, salie en vrouwenmantel. Alles staat er weelderig en gezond bij. In deze tuin kom je tot rust. Alleen de twee nieuwe schaapjes maken herrie. Melanie heeft ze de avond van tevoren cadeau gekregen en die twee zijn het nog niet eens met het nieuwe stekje. Dan wordt het tijd voor de lunch. Eerst even proosten met een glas bubbels en dan aan tafel in de grote tent. We krijgen een heerlijke goed gevulde groentesoep met pesto geserveerd. Achteraf nog rustig een rondje tuin en dan is het tijd om Stefan weer aan het werk te zetten: terug rijden door die smalle straatjes en door naar het Weingut Räder in Flomborn. De ingang zet al de toon. We komen in een sfeervolle binnenhof terecht en worden door Bernhard en Ulla Räder ontvangen met een glaasje wijn. Bernhard laat het huis zien en de wijnkelder. Ulla neemt de tuin voor haar rekening. Verrassenderwijs ga je omhoog naar de tuin en hier is 200 jaar groene geschiedenis te zien. Een taxus van 200 jaar oud, een buxus van 110 jaar oud en veel Bachbloesemkruiden en gewassen. Ulla heeft zich daar helemaal in verdiept en weet het boeiend over te brengen. Met nog een glaasje wijn gaat het ook steeds makkelijker. Nu nog een afscheidsslokje in de gewelven en dan met een steekkarretje vol met dozen wijn terug naar de bus. Raar genoeg wordt in de bus vandaag niet geborreld, een kopje koffie, dat is het wat iedereen nu nodig heeft. Aangekomen bij het hotel is nog tijd om even bij te komen voordat we aan tafel gaan.

  

Maandag 17 juni ‘19

Vanochtend worden we door de zon gewekt. Vol verwachting vertrekken we naar de tuin Völker in Bockenheim. Weer zo’n dorp met alleen van die nauwe straatjes waar je met de bus niet kan komen. Ach Stefan, je bent nog niet op tuinreis in Engeland geweest. We stappen uit bij de bushalte en lopen het laatste stukje. Ook al zou je het adres niet kennen, van buitenaf zien we al waar we moeten zijn. Het echtpaar Völker is al in de tuin die je meteen overdonderd, wat een bloemenzee! Talloze rozen doen hun uiterste best, maar Bobby James spant de kroon. De pergola met de verschillende zitjes eronder is een plaatje. Het is bijna teveel om in je op te nemen. Pas bij het tweede rondje tuin zie je de details. Mooie hosta’s, varens en heuchera’s vind je in de schaduw hoeken. Tussen de bloemetjes staan de groenten. Verscheidene bomen zorgen voor schaduw, wat bij deze temperaturen best welkom is! De buxus is helaas ook hier aangetast, ze spuiten met biologische producten maar Gwenlyn voelt er steeds minder voor. Ben benieuwd of het lukt om haar man ervan te overtuigen. Al snel is het tijd om terug naar de hoofdstraat te gaan, busje komt zo.

De Hermannshof in Weinheim is ons volgende programmapunt. Eerst is nog tijd voor een vrije lunch in Weinheim. Het lunchen is niet het enige doel, er zijn verschillende missies. Missie pinnen slaagt, de missies laadkabel en postzegels helaas niet. Snel even een broodje gezond en dan op naar de Hermannshof. Daniela, een competente jonge vrouw is onze gids. Ze vertelt over de opzet van de Sichtingsgarten en met welke insteek de borders zijn aangeplant. Beth Chatto’s right plant, right place gebeurt hier met een wetenschappelijke aanpak. Ook laat Daniela de reusachtige bomen zien. Bomen waar je stil van wordt als je eronder staat, wat trouwens heel aangenaam is bij deze temperaturen! Na haar verhaal is tijd om op eigen gelegenheid rond te kijken. Het wordt meer een rondkijken vanuit een lekker plekje uit te zon want de temperaturen lopen tegen de 30 graden. Maar we moeten nog even. Bettina Jaugstetter komt ons ophalen om de Pfarrgarten St. Laurentius te bekijken. Het is 3 minuten lopen vanuit de Hermannshof. Bettina heeft de tuin ontworpen en vertelt over de opzet. Het is een gezellig plekje, de binnentuin van de kerk. De belijning is geïnspireerd op een Basiliek, de beplanting heeft ook een relatie met de Bijbel. Leuk om een idee te krijgen hoe je te werk gaat met zo’n ontwerp. Dan is het mooi geweest, we lopen naar de bus en iedereen ploft neer op zijn stoel. Zitten, water en koffie, dat zijn de behoeftes nu. Geen probleem, het kan allemaal. We rijden terug naar Geisenheim en in het hotel zal het waterverbruik een behoorlijke piek vertonen. Heerlijk zo’ douche….

 

Dinsdag 18 juni ‘19

Wat een mooi concert vanochtend, de vogeltjes doen hun uiterste best om net voor de langste dag hun mooiste zang te laten horen. De zon is er ook weer bij en vandaag gaan we naar Schloß Schwetzingen. Het is wel even rijden ernaartoe. Vanuit de parkeerplaats is het nog zo’n 300 m lopen en dan ineens ligt het slot voor ons. Indrukwekkend! Het slot is geschilderd in een mooie terracotta kleur en de witte ramen steken er mooi tegen af. In het bezoekerscentrum wacht de eerste gids ons al op. Het is een Belgische mevrouw die met twee derde van de groep in het slot verdwijnt. Wij nemen de tweede ronde. In het slot horen we veel over wat er toen allemaal moest gebeuren: wachten op een audiëntie, wachtkamer 1, wachtkamers 2 (met speltafels), audiëntiezaal of pardon slaapkamer! De kamers zien er prachtig uit. Behang en gordijnen zijn uit dezelfde stof. Beetje druk voor onze smaak. En gelukkig, wij hoeven niet met een 45cm wespentaille rond te lopen. Na het rondje huis lopen we de tuin in. De temperaturen zijn behoorlijk opgelopen dus wordt er gekozen voor het schaduw pad. De Franse tuin met Arionfontein, hertenbeeld, orangerie, Apollotempel, badhuis en grot. De Engelse tuin bewaren we voor een andere keer. Park Schwetzingen in sneltreinvaart. Het hele terrein is zo enorm groot, je wordt er echt stil van. Dan lopen we naar het restaurant. Stijlvol lunchen we in de zijvleugel. Veel te kort is de tijd en we moeten Schwetzingen alweer snel verlaten.

Op de terugweg bezoeken we nog twee privétuinen. De eerste is Majorahn, de tuin van Anne Rahn. Anne heeft het tuinvak echt geleert en experimenteert in haar tuin en keuken met alles wat de tuin te bieden heeft. Maggikruid, koriander, mierikswortel en rode dahlia’s, alles wordt in de keuken verwerkt. We zien ook de zoete aardappelplant om hoog klimmen aan een driepoot. Onder de grote walnoot is het heerlijk vertoeven, zeker met een (of twee) stukje(s) zelfgebakken Kuchen en een kopje koffie. Heerlijk zijn ook de knapperige koekjes van aardappelchips en rosmarijn. We nemen afscheid van Anne en haar man en gaan door naar de Holunderhof. Betina May, de eigenaresse is er niet, maar haar personeel laat ons naar binnen. Voordat we in de tuin komen moeten we door de winkel, dat gaat best langzaam omdat er rechts en links veel mooie dingen te bekijken zijn. De tuin is smal en lang en is een rozenweelde. De grote pergola breekt er bijna onder de last van de rozen. Dan is er nog een zwemvijver met kikkerconcert en waterlelies en een aantal gezellige zitjes. Bekeken hebben we de tuin vrij snel, want zo groot is hij niet en de geoefende tuinreiziger heeft het gauw gezien. Wel hebben we hier iedereen bij elkaar, de pergola geeft een mooie achtergrond, dus tijd voor de groepsfoto. Daarna is de energie op en al die gezellige zitjes zijn snel bezet. Nu nog een keer door de winkel, want ze hebben hier best leuke dingen. Tijd om terug naar de bus te gaan. Het is warm en alles plakt. Iedereen snikt naar een douche.

 

Woensdag 19 juni ‘19

Vanochtend rijden we een keer de andere kant uit, dacht ik, want de tuin Conradi ligt in Kronberg in de Taunus. Maar ja er is een brug in het noorden van Mainz waar je met een auto met meer dan 7,5t niet overheen mag. Onze bus is ietsjes zwaarder en zo moeten we een rondje Mainz rijden voordat we naar Kronberg af kunnen slaan. In Kronberg is de bus snel geparkeerd en we komen de tuin Conradi binnen. Meteen proef je de ontspannen sfeer in deze tuin. De ingang is representatief: een lange oprit met gazon en aan weerskanten grote buxusbollen. Het huis ligt midden in de tuin, die met zijn 4000 m2 echt niet de kleinste is. Aan de rand van de kavel staat een grote schuur, die Norbert zelf heeft gerestaureerd. Erachter is een heerlijk schaduwhoekje met beekloop die uitmond in een kleine vijver. De Engelse kas is een plaatje, niet alleen van buiten ook van binnen. Deze tuin is harmonisch ingericht. Hier heeft iemand met vakkundig oog met ruimte en elementen gespeeld. Pergola met rozen en clematis, bomen met onder beplanting. Hier nog een zitje, daar nog een grote boom of een vijver. Je komt ogen te kort. Er zijn leuke accessoires gebruikt, niet te overdadig maar juist smaakvol. Deze tuin is zeker de moeite waard. Was je tot nu toe nog niet overtuigd, dan haalt de Kaffee en Kuchen je wel over. Dit was dan de inbreng van de Belgische vriendin van Rita. We nemen afscheid van het stel en rijden naar Eltville. Eerst is er tijd om te gaan lunchen en daarna staat een stadswandeling met gids op het programma. De twee gidsen leggen de klemtoon op de rozen stad Eltville, tenslotte zijn we op tuinreis! De droge gracht van de burcht is een zee van rozen! Prachtig steken ze af tegen de stenen muur. Rozen zijn hier overal te zien. Voor ieder huis staat een roos te bloeien. Een rariteit krijgen we ook nog te zien, de groene roos Rosa viridiflora. Apart! Nu nog de burchthof en dan komt er een einde aan de wandeling. We lopen terug naar de parkeerplaats, stappen in de saunabus en rijden naar Rüdesheim. Vanaf de parkeerplaats is het een eindje lopen tot aan de boot, maar hoezo staat Stefan er al? Niet alleen Stefan is er, onze boot is er ook al. We mogen aan boord en een plekje zoeken. En dan varen we eindelijk – voor een paar minuten, want dan stoppen we in Bingen, en na Bingen in Assmannshausen en na Assmannshausen bei Burg Rheinstein en terug. We hebben kennelijk de stoptrein te pakken, maar maakt niet uit, het uitzicht vanaf de boot is prachtig: wijnbergen, burchten, Niederwald Denkmal en Mäuseturm. Zo langzaamaan hebben we genoeg zon gevangen dus wordt het tijd om naar huis te gaan. Bij de steigers neemt Stefan de leiding, hij kent de kortere weg en snel zijn we bij de bus en snel ook in het hotel. Dit was al de laatste dag in de mooie Rheingau. Morgen gaan alweer de koffers in de bus en rijden we terug naar Nederland. We hebben we nog 2 leuke tuinen tegoed en een afscheidsetentje in Schloss Rheydt.

 

Donderdag 20 juni ‘19

Vanochtend is iedereen voor de tijd bij de bus. Ruikt iedereen nu al de stal? We beginnen aan onze rit richting noorden. Raar genoeg is het heel erg rustig op straat het blijkt een zondag te zijn, vandaag is Sacramentsdag en het is feestdag in het zuiden van Duitsland. Prima, zo komen we zonder vertraging aan bij Verona Michael in Baesweiler. Verona verwelkomt ons in de voortuin en dan lopen we over een smal paadje naar de achtertuin en worden we weer een keer verrast door een ‘andere’ tuin. Bij Verona is geen centimeter gazon te bekennen. De tuin is door hagen onderverdeelt in tuinkamers. Deze tuinkamers zijn weelderig beplant met rozen, heesters, veel vaste planten en siergrassen. De een en andere rariteit is ook te vinden, bijvoorbeeld een Helleborus multifidus ssp. hercegovinus. Bij de koffie worden zelfgebakken Scones geserveerd, lekker! Dan rijden we door naar ons lunch adres Schloß Rheydt. Bij de Italiaan in het Schloss restaurant genieten we Antipasti en Pasta. Na het eten zien we buiten in de tuin een aantal pauwen lopen. En ja, op een gegeven moment stelt de ene pauw al zijn veren op. Bijzonder om te zien! Nu begint het te regenen en snel is iedereen in de bus. We rijden door naar de laatste tuin van deze reis: de tuin van Hermann Groene in Nettetal. Achter het huis ligt zijn tuin. De oude bomen geven heel veel sfeer, die helaas niet doorzet in de rest van de tuin. Al na een kwartier zitten de eerste op de bankjes. Bij de anderen jeuken de vingers bij het vele onkruid in de borders. Ook het grasveld heeft vele pleisters van zand, die je bij een professionele tuinier niet verwacht. Nu is er geen houden meer aan, iedereen wil naar huis en we eindigen de reis zoals we eraan zij begonnen, met een flinke regenbui.

De afgelopen dagen hebben we veel moois gezien en mee mogen maken. De weergoden waren ons goed gezind, bijna een beetje te goed. We hebben prachtige tuinen gezien en leuke mensen leren kennen, het hotel was prima, het eten erg lekker, we koesteren de herinneringen.