Cuba 2009

Na een duik door een dikke witte wolkenlaag landen we op het vliegveld van Havana. Wuivende palmen heten ons welkom, de temperatuur, vele graden warmer als in Nederland, doet ons niet meteen beseffen dat we in een Cubaanse winter zijn beland hier is geen winterjas nodig.

We zitten voorin dus zijn we snel het vliegtuig uit om koffers en fietsen op te wachten. Het is altijd weer spannend: zijn onze fietsen nog heel?

Goed dat we op tijd zijn want de fietsen worden min of meer gelanceerd tussen de koffers door die hier niet alleen op de kofferband maar ook op de afwijkende bagageband doorkomen.

Het wordt een beetje een puinhoop, dit is Cuba.

Na dit spektakel gaan we op zoek tussen een wirwar van mensen naar onze Cubaanse gids even worden we nog van links naar rechts gedirigeerd en dan neemt een dame van het Cubaanse reisbureau het besluit dat we toch maar meteen naar buiten moeten gaan richting de bus, daar worden we opgewacht door de chauffeur: Boris en kunnen de fietsen en de koffers en uiteindelijk ook wij de bus in richting  een echt Cubaans hotel een ritje van 20 minuten.

Snel de koffers naar de kamer en dan even een eerste kennismakend ronde door de oudstad, het straatbeeld wordt bepaald door hoge gebouwen met prachtige maar slecht onderhouden gevels in smalle straatjes waardoor voetgangers en fietstaxi’s zich doorheen wurmen . Restaurantjes zitten overal vol en overal klinkt swingende muziek ook dit is Cuba.

We strijken neer op het mooie kathedraalplein om wat te drinken en vooral van de sfeer te genieten die als een warme deken om je heen valt, 3 weken in Cuba het komt vast goed.

 

Maandag 16-11,  dag-2

Vrije dag in Havana. De stad is in zijn geheel uitgeroepen door UNESCO tot cultureel erfgoed van de mensheid. Er wordt volop gewerkt aan de restauratie van kerken en paleizen. De oude binnenstad van Havana -de Vieja- is grotendeels gerestaureerd. Het is er erg sfeervol en er klinkt uit de bars en cafés altijd vrolijke ritmische muziek waarop wordt gedanst. 

Na een weelderig strijd ontbijt, (het is hier een strijd om aan een bord te komen) brengen we een bezoek aan een sigarenfabriek, bij binnenkomst komt de sigarenlucht je zwaar tegemoet een indrukwekkend gezicht: rijen mannen en vrouwen die druk doende zijn om met veel behendigheid sigaren te rollen, geen van ons zou hier een dag willen werken, ook hier is de productiviteit erg hoog men wil graag zijn baan behouden.

Helaas mogen er geen foto’s worden gemaakt.

Na de excursie lopen we terug naar de stad langst het Capitol waar vele Cubanen op de een of andere manier geld verdienen o.a. door karikaturen van ons te tekenen, het is grappig dus geef je er geld voor. Verklede mannen en vrouwen met enorme wilde Havanna’s tussen de lippen willen graag uiteraard tegen betaling van 1 CUC met je op de foto. Vooral de met mannen flirtende vrouwen verdienen zo een aardig centje.

Nadat we wat door de stad zijn geslenterd gaan we In het Hemmingway gebouw boven op het dak lunchen. We worden eerst nog even afgeleid door een zingende en dansende groep op stelten en dan gaat het toch even mis: niet iedereen wist dat ze hier naar boven moesten dus waren we een paar mensen kwijt, zo ook mijn eigen Lief, echt rustig zit ik niet dus kijk ik toch maar eens mijn hoogtevrees trotserend over het muurtje naar beneden en zie Cor lopen, uiteindelijk is het dankzij wat roepen , vooral dankzij Pol,en een mobieltje toch weer goed gekomen.

We maken hier kennis met een Cubaanse lunch die bestaat uit de keuze vis of vlees, helaas is alles koud als het wordt geserveerd. Het is wel te eten maar beslist geen culinair hoogstandje, Herman den Bleijker kan hier nog wel wat verbetering aanbrengen.

Na het eten nog even door de stad en gezellig nog even een terrasje en dan is het tijd om te verzamelen voor de vlucht naar Holguin. Als we om 10.00 uur in het hotel aankomen krijgen we eerst een: Cubalibre te drinken.

#Holguín is een gemeente en de hoofdstad van de gelijknamige provincie Holguín in Cuba. De stad werd in 1545 gesticht als San Isidoro de Holguín en is vernoemd naar de stichter Garcia de Holguín, een Spaanse officier.  Holguín heeft een eigen vliegveld dat vooral wordt gebruikt door de toeristen die in de noordelijk gelegen stad Guardalavaca verblijven. Van hieruit wordt rechtstreeks naar Havana gevlogen.

 

Dinsdag 17-11,  dag 3

Vandaag hebben we eerst een transfer naar het beginpunt van de fietsroute 20 km achter Moa. Dit is het meest afgelegen en onbedorven deel van Cuba. De route gaat door glooiend bosland met veel palmbomen en langs kleine boerengehuchten waar nog nakomelingen van de oorspronkelijke Taino-indianen wonen. Onderweg hebben we vaak schitterend uitzicht op de azuurblauwe Caribische zee. We eindigen onze eerste fietsdag in Baracoa.

Ongeveer op 27 november 1492 landde Christoffel Columbus op de plaats waar nu de haven van de stad Baracoa is. Dit zou de eerste keer zijn dat Columbus op het eiland Cuba voet aan land zette. Hij schreef over de landing in zijn dagboek: ... het mooiste gebied in de wereld ... toen ik er in rondliep was het wonderschoon om de bossen, de ongereptheid, het heldere water en de vogels te horen zeggen dat ze deze plaats niet willen verlaten .... Vier dagen na zijn aankomst zou hij daar het kruis Cruz de la Parra neer hebben gezet. In zijn dagboek beschreef Columbus een plaats die lag vanwaaruit een tafelberg gezien kon worden en die tussen twee baaien lag, een beschrijving waaraan Baracoa voldoet. De inwoners van de plaats Gibara en veel historici twijfelen hier echter aan; zij zeggen dat Gibara de plaats was waar Columbus voor het eerst aan land kwam op Cuba. De Cruz de la Parra is nog te bezichtigen in de kathedraal Nuestra Señora de la Asunción.

Voor het ontbijt om 7.00 uur moeten eerst de koffers de bus in.

Na het ontbijt gaan we op weg: 200 km waar we doordat het een zeer slechte weg is 3.2 uur over doen.

En dan eindelijk: we gaan doen waarvoor we gekomen zijn, fietsen…..

Terwijl wij de fietsen prepareren wordt voor ons de lunch klaargezet door de crew, er wordt goed gezorgd, brood met kaas of worst of vis uit blik, meer smaken zijn er niet, later in de week komt er nog jam en pindakaas bij,meer moet je niet verwachten in Cuba.

Zo en nu dan eindelijk op de pedalen, toegewuifd door de palmen trappen we onze stalen ros de bergen op, grotendeels over een goede gravelweg ondertussen hebben we wel gezien dat Cuba niet vlak is er staan ons nog vele beklimmingen te wachten. Het is hier heel stil , zo stil dat we het geluid  van onze fietsen ervaren als lawaai. We staan even stil om te luisteren naar niets dan vogelgeluid dit is genieten. Boven onze hoofden cirkelen kalkoengieren op zoek naar prooi,

#Net als andere gieren is de kalkoengier een afvalopruimer en eet hij aangespoelde vis, dode en rottende dieren en fruit. Kleine karkassen worden geprefereerd, maar ook op grotere lijken zal de kalkoengier af komen. Kalkoengieren gaan regelmatig langs snelwegen op zoek naar dieren die slachtoffer zijn geworden van het verkeer. Daarnaast staan ook eieren van andere vogels en kleine diertjes zoals hagedissen en insecten op het menu.

Al vrij snel belanden we op een stevige klim, hier worden de kaarten al geschut en weten we meteen wie de sterke en wie de zwakken zijn. Het is wel zeer wonderlijk dat wij vandaag tot de sterke behoren, meestal hang ik aan het elastiek maar dat is vandaag zeker niet het geval,

Het voelt toch wel een beetje raar, De weg is rustig, weinig ander verkeer dus kunnen we met volle teugen genieten van het rijk aanwezig natuurschoon. Wat ons opvalt zijn de druipsteen achtige rotsformaties langst de weg.

Voor het donker komen we aan bij hotel Porto Sanktos, mooi hotel met een prachtige view over het water, hier is de plek waar Columbus aan wal kwam.

Ook hier krijgen we een welkomstdrankje en genieten even na op het terras bij het zwembad van de eerste fietstocht.

 

Woensdag 18-11, dag 4

Vandaag fietsen we op en neer naar de Yumuri vallei, een sprookjesachtige tocht voert ons langst vele kokospalmen en bananen en veel meer moois en lekkers wat wij niet kennen.

We rijden door de armste streek van Cuba, in de dorpjes is het een kleurrijke drukte. Aan het eind van de vallei keren we om, nadat we eerst nog een stukje omhoog zijn gefietst, we krijgen nog even Cubaans gezelschap: een paar meisjes oefenen hun Engels met ons dat net zo slecht is als ons Spaans dus van een echt gesprek is geen sprake, wel willen ze graag een nieuwe bloes voor hun moeder, daar vraagt hier iedereen om, helaas we hebben geen kleren bij ons. We konden kiezen tussen met een bootje varen of lunchen in een natuurrestaurant met goeie muziek, we hebben voor het laatste gekozen. Er wordt lokaal voedsel geserveerd in buffetvorm.

Eerst krijgen we een lekkere cocktail in een uitgeholde sinasappel geserveerd, smaakt lekker.

Dan als eerste de soep die wordt opgediend in een  stuk halve  bamboe, een lekker soepje waar van alles inzit. Dan rijst en groente en een varkentje aan het spit, je kan ook wel lekker eten in Cuba. Met een gezellig muziekje erbij is het een leuke gezellige maaltijd. Op de fiets gaan we terug naar het hotel en brengen de rest van de dag lekker lui aan het zwembad door. Hier zien we Kees voorbij komen in een mooi nieuw bijna lichtgevend T-shirt, even later komt hij terug in bloot bovenlijf: zijn shirt heeft hij weggegeven aan een jongen die met zo’n shirt aan minstens 12 meisjes zou krijgen dacht hij….. En hij wilde ook nog wel een nieuwe bloes voor z’n moeder.

 

 

Donderdag 19-11, dag 5

Vandaag staat een van de zwaarste maar ook een van de mooiste routes op het programma. ’s Ochtends vroeg klimmen we de 30 km naar de top van de Farola pas op 550 m hoogte. Het uitzicht over de omliggende groene heuvels is fenomenaal. De Cubaanse Revolutie heeft ervoor gezorgd dat door de bergen een kronkelende, geasfalteerde weg is aangelegd. Dat is niet alleen heel prettig voor de lokale bevolking, maar ook voor ons fietsers.

Na een afdaling over haarspeldbochten volgen we een deel de kustroute. Wanneer het te warm wordt stappen we in de bus en verplaatsen we ons naar de lunchplek .In de middag fietsen we weer verder. Na een laatste klim zien we Guantanamo Bay voor ons liggen, hier is de bekende legerbasis van de Verenigde Staten gevestigd. Ons eindpunt is vandaag het stadje Guantanamo.

# Guantánamo is een provincie in het oosten van Cuba. De hoofdstad is de gelijknamige stad Guantánamo. De provincie heeft een oppervlakte van 6366 km² en 507.118 inwoners

In de provincie ligt Guantánamo Bay, een militaire basis van de Verenigde Staten. De provincie is ontstaan in 1976 toen de provincie Oriente opgedeeld werd in vijf provincies

De stad is een belangrijk centrum voor de suikerriet- en koffieverwerkende industrie en heeft weg- en spoorwegverbindingen met Santiago de Cuba. De haven voor de stad is de plaats Caimanera dat op ongeveer 18 kilometer naar het zuiden ligt.

De stad werd gesticht in de 19e eeuw door Fransen die de slavenopstand in Saint-Domingue (Haïti) ontvluchtten. Hierdoor vertonen de oudere gebouwen in de stad veel Franse invloeden.

Na het ontbijt gaan we op pad, in de ochtendspits door Baracoa zoeken we onze weg tussen fietstaxi’s en paardenkoetsen (taxi) en zwarte rook uitstotende oude vrachtwagens en bussen die de stad voorzien van zware smog. Hier hebben ze vast nog nooit van fijnstof metingen gehoord. Eenmaal de stad achter ons gelaten wordt het een stuk rustiger en doemt de beruchte pas voor ons op, we waren gewaarschuwd: dit wordt een pittige klim. Doordat de zon ook al flink zijn best doet om ons op te warmen wordt het een zeer pittig klusje, in No time lijk ik wel een waterval op de fiets, de tocht gaat wederom door prachtige natuur die we langzaam zien veranderen over de pas in stenige heuvels getooid met enorme cactussen en aloë’s.

Vlinders fladderen van bloem naar bloem, er groeit hier veel fraais langs de kant van de weg, zelfs het bij ons eenjarige plantje Susanne met de mooie ogen. Ook de kalkoen gier cirkelt weer boven ons hoofd. De lunch bestaat uit kip met rijst en bonen.

Tijdens het laatste stuk naar Guantanamo krijgen we nog een flinke bui en zitten we onder de modder, eer we bij het hotel zijn is het donker.

Het eten is hier niet echt geweldig, de avond is heel gezellig.

 

 

Vrijdag 20-11, dag 6

Na een karig, rommelig ontbijtje ( blikje frisdrank i.p.v. sap) de kaas voor de omelet moesten we zelf aanleveren, stappen we op en al vrij snel zijn we de stad uit. Over de doorgaande weg fietsen we verder naar Santiago de Cuba. We zijn verbaasd over  hoe weinig auto’s er op de “snelweg” rijden. Het lijkt hier elke dag autoloze Zondag, fietsen op een 6 baans snelweg heeft toch wel iets. Onderweg passeren we lieflijke dorpen en een meer waar vissers in oude autobanden ronddobberen om hun netten op vangst te controleren zij peddelen als eenden met hun voeten door het water. Onder weg weer veel suikerriet en bananen plantages Als de snelweg ophoud draaien we linksaf en komen in een bijzonder mooi natuurgebied waar onder andere een meertje vol staat met bloeiende waterhyacinten, een fraai gezicht. Een watertje aan de andere kant van de weg staat vol met dode bomen en takken ziet er een beetje luguber uit, net of er een of andere ziekte doorheen is gegaan. We worden begeleid door vogel en krekelgeluiden als rijden we door een oerwoud. Veel bomen hangen vol met Bromelia’s die hun rode bloemstengels tonen. Ondertussen is de zon ook weer op zijn hoogte punt en vloeit het transpiratie vocht weer als een riviertje over mijn rug. Langzaam aan komt de groep hier weer bij elkaar, dit is wel het mooiste gedeelte van de tocht van vandaag. In de vele dorpjes die we passeren vallen hier de boomhoge kerststerren op die, bij ons als een zielig stekje in bloempotten voor de kerst worden aangeboden. Overal heerst veel bedrijvigheid alles wordt hier vervoerd met ossen, op een kar of op houten sledes, zelfs autobanden worden gebruikt om iets of zelf op te zitten. Na een korte fruitstop is er enige verwarring over de afgesproken plek om te stoppen voor de lunch. Vandaag zijn er heerlijke avocado’s dat dat ook tussen een boterham met kaas lekker is dat wisten de meeste dames niet.  Vandaag eindigen we in het swingende en fascinerende Santiago de Cuba. Het laatste stuk daarheen was erg druk: veel oude taxi’s die ronkend als een oude vrachtwagen hun blauwe walmen over ons uitstortte. Het allerlaatste stuk over de snelweg had niets boeiendste dus flink doorstampen tot de bus die ons naar het hotel loodst. Het hotel is gelegen op een mooie locatie: allemaal huisjes aanelkaar omgeven door een tropische tuin. Door de ligging in de luwte van de bergen en de opvallende mengeling van de bevolking heeft de stad, meer dan waar ook in Cuba, een Caribisch karakter.  We hebben heerlijk gegeten in een restaurant dat eigendom was van Raoul Castro, na het eten zijn we naar een salsa café gegaan waar een geweldig goeie band speelde en ik in de pauze door een beetje rare zanger werd toegezongen. In een oude taxi zijn we met veel plezier teruggegaan naar het hotel, toen we eenmaal in de auto zaten stopte de motor ermee en moesten we worden aangeduwd en zijn we met een luid applaus voor de chauffeur vertrokken.

#Santiago de Cuba is een van de veertien provincies van Cuba, gelegen aan de zuidkust van het eiland Cuba. De hoofdstad is de gelijknamige stad Santiago de Cuba, de voormalige Cubaanse hoofdstad die tegenwoordig vaak als tweede stad van Cuba wordt beschouwd (na de hoofdstad Havana).De provincie heeft veel bronnen waar men ijzer en nikkel vindt. De economie rust echter vooral op de landbouw, met grote bananen-, cacao- en koffieplantages. In en rondom de hoofdstad is er industrie en toerisme.

 

Zaterdag 21-11, dag7

 

Een korte fietsrit brengt ons bij de prachtig op een heuvel gelegen basiliek van El Cobre. Jaarlijks komen duizenden pelgrims naar dit meest heilige oord van Cuba. We fietsen om de Sierra Maestra, het hoogste gebergte van Cuba, verder naar Bayamo. Deze stad is sinds 1975 de hoofdstad van de provincie Granma. Het is een rustige stad met veel groen.

# Bayamo is de hoofdstad van de provincie Granma in Cuba, en is een van de grootste steden in deze regio. Het is gesticht door Diego Velázquez de Cuéllar op 5 november 1513. In de 16e eeuw was het een van de belangrijkste landbouwgebieden van het eiland. Omdat het zover landinwaarts ligt had het nauwelijks last van piraten.

Bayamo is tevens bekend doordat het de geboorteplaats is Carlos Manuel de Céspedes, de eerste president van de republiek Cuba. Hij was een van de bevrijders van Cuba in de onafhankelijkheidsoorlog tegen de Spanjaarden. Het geboortehuis van Céspedes is nu een museum. Ook Tomás Estrada Palma, de eerste president van Cuba, is hier geboren.

 

Na een feestelijk ontbijt (heel veel lekkere dingen) rijden we achter Manuel aan de stad uit.

De beloofde foto bij het standbeeld kunnen we niet maken, Manuel rijd te ver door, en de achterkant is niet mooi genoeg voor een foto. Wel maak ik een mooie opname van een man met een bloemenmand op zijn hoofd.

We brengen een bezoek aan El Cobre, bijna een pelgrims tocht want daar moeten we even flink voor klimmen. Onderweg hebben we Manuel zijn fiets versierd met ballonnen ter ere van de eerste verjaardag van zijn dochtertje het is natuurlijk best sneu dat je daar als trotse pappa niet bij bent. Bij de basiliek is het een drukte van belang eerst passeren we stalletjes met bloemstukken (voornamelijk zonnebloemen)  en Mariabeelden(La Virgen de la Caridad)  en kaarsen bedoeld om te offeren.

Vandaag is het doopdag, ouders komen aanlopen met hun kind in de arm, verstopt onder een mooi kleedje.

We vervolgen onze weg door een landschap dat er nu een beetje Oostenrijks uitziet en komen terecht in een dorpje dat eruit ziet als een western stadje, de mooiste koetsjes rijden hier rond. Je verwacht elk moment een cowboy te zien die zijn revolver uit zijn holster haalt of dames met hoepelrokken die uit de koets stappen.

We moeten hier wachten op de bus, dat is geen straf we hebben even tijd om rustig het dorpsleven te aanschouwen onder het genot van een koele Cola om onze oververhitte lichamen te blussen. De temperatuur heeft de 35 gr. Alweer bereikt.

Na de lunch gaan we met zijn allen de bus in naar Moa, dan hebben we 2 uur de tijd om te douchen en het wasje te doen. We worden daarna met de bus in het centrum van Bayamo gebracht en kunnen hier even rond kijken. Overal zitten mensen in een schommelstoel op hun veranda of in hun huis, deuren staan hier overal open en nodigen uit om stiekem binnen te kijken. De meeste huizen zien er heel eenvoudig uit.

Op een groot plein komen gezinnen met kinderen bij elkaar, kinderen spelen met elkaar, hun ouders maken een praatje met elkaar. Allen zijn in hun beste kleren gehuld.

Voor de kinderen rijd er een bokkenwagen rond,voor 1 cuc mogen ze een rondje meerijden.

Vanavond eten we in een Paladera, het eten was goed.

 

Zondag 22-11, dag-8

In alle vroegte vertrekken we met de bus naar Sancti Spiritus. Het eerste stuk gaat nog wel maar dan veranderd het landschap in een eindeloze vlakte slechts afgewisseld met hier en daar een suikerriet plantage. Dit zou op de fiets niet leuk zijn geweest. Onderweg is er een militairen oefening aan de gang en die zorgt voor het nodige oponthoud: alle verkeer wordt stopgezet, tja er is hier geen Ruckphense hei waar de militairen kunnen oefenen. Bij een wegrestaurant wordt gestopt voor de lunch, weer warm eten, de bekende rijst met bonen en vlees of kip. Wanneer we in de verte de heuvels van het Siërra del Escambray gebergte zien opdoemen naderen we Sancti Spiritus. Hier wordt het landschap weer mooi. Sancti Spiritus is ook niet onaardig om te bekijken. De belangrijkste bezienswaardigheid van Sancti Spiritus is de Yayabobrug die de oude met de nieuwe stad verbindt. We hebben een super mooi hotel: hoge kamer met 3 bedden , sfeervol ingericht . Eerst krijgen we bij aankomst een drankje, een Daykiry, ( bergje fijn ijs, rum, limoen).

Op ons gemak doen we een verkennend rondje door de stad, ook hier weer leuke winkelstraatjes en overal mooie gevels. Na ons rondje strijken we gezellig neer op het terras bij het hotel en drinken een lekker biertje.

Vanavond eten we aan de overkant in een sfeervol restaurant en ook hier ontbreekt de muziek niet. We eten een heerlijk runderstoofpot.

Na het eten nog even op het terras van het heerlijke weer genieten.

#Sancti Spíritus is een gemeente en stad in het midden van Cuba en de hoofdstad van de gelijknamige provincie Sancti Spíritus.

De stad heeft een rijk koloniaal verleden. Vandaag zakken nog weinig toeristen af naar deze door Diego Velázquez de Cuéllar gestichte stad. Ze ligt wat verloren te midden van een uitgestrekt en verarmd landbouwgebied, maar is met haar kunstpatrimonium bijna de evenknie van Cienfuegos en Trinidad.

Voornaamste bezienswaardigheid is de tweehonderd jaar oude terracotta Yayabo-brug die de nieuwe stad met het oude koloniale centrum verbindt.

 

Maandag 23-11, dag 9

 In kolone verlaten we Sancti Spiritus, het hotel was super maar het ontbijt daarentegen was karig. Over een glooiende weg gaat het verder naar Trinidad. Rechts van ons zien we de prachtige groene heuvels afgewisseld met kale rotswanden. Rijdend door een natuurgebied wisselen bananen, palmen, suikerriet en papaja elkaar af met hier en daar prachtige vergezichten. De weg” loopt lekker” we hebben veel foto momenten van o.a. de kalkoengier en buffels en paarden. Fietsend door dorpjes genieten we weer van de daar aanwezige bedrijvigheid Vlak voor Trinidad bezoeken we de Mirador de la Loma del Puerto in de “Valle de Los Ingenios”. We gaan de toren beklimmen, ik vind het nogal steile trapjes en na een paar etage’’s houd ik het verder voor gezien ik maak hierboven nog wat opnames, absorbeer het uitzicht en ga dan rustig aan weer naar beneden, daar is inmiddels de stoomtrein aangekomen, dat levert weer een nieuw fotomoment op.  Na de lunch fietsen we in een zinderende hitte (37) naar Trinidad, het oude stadsdeel bezoeken, het stadje dat duidelijk in siësta is, ziet er wat verlaten uit op een paar dames na die ons proberen sigaren aan te smeren, als dat niet lukt beginnen zij te schelden. We lopen een rondje en drinken een koele Cola op een schaduwrijk terras,  lopen nog over een toeristenmarktje met veel handwerk in de vorm van eigengemaakte kleding en borduurwerk. Dan gaan we de fietsen ophalen bij de bus en fietsen door naar ons hotel net buiten Trinidad.

Trinidad is net als Havana door UNESCO uitgeroepen tot cultureel erfgoed van de mensheid. Helder gekleurde huizen, broeierige muziek uit alle hoeken van de straten, achteloos geparkeerde klassieke Amerikaanse auto’s en een enkel paard en wagen decoreren het stadsbeeld van Trinidad.

De fietsen moeten op de kamer naar de tweede verdieping is dit een hele excursie.

Na het eten begeven we ons naar het zwembad voor een wervelende dansshow.

Na dit alles zijn we doodmoe, tijd om naar bed te gaan.

 

Dinsdag 24-11,  Dag-10

Een echte rustdag om uitvoerig te genieten van een 2 uur durende catamarantocht over een turquoise zee naar Cayo Macho, wel wat lang om op een voordek te zitten en alleen maar water te zien met af en toe een vogel die over onze hoofden scheert. De gelegenheid om snorkelend de prachtige koraalriffen van Cuba te bewonderen.  Helaas snorkelen wij niet, degene die dat wel doen varen naar de andere kant van het eiland nadat wij eerst aan wal zijn gegaan waar de strandbedden voor ons klaar staan. De hoofdattractie zijn de prehistorisch uitziende leguanen die hier talrijk op het strand ons op staan te wachten. Talrijker zijn de zandvlooien die we pas opmerken nadat zij zich vol op ons gestort hebben en ijverig hun best doen om ons helemaal lek te prikken. Hier waren we niet op voorbereid. Cor zijn benen zien er al snel uit alsof hij de waterpokken heeft.

Tijdens een verkennend rondje zie ik schelpen over het strand “lopen” blijken heremietkreeftjes te zijn.  Als ik een tijdje sta te kijken zie ik dat er ook grotere exempelaren tussen lopen.

Er zitten er hier echt heel veel bij elkaar, doordat ze allemaal bewegen hoor je het tikken van de schelpen tegen elkaar.

In een strandhuisje staan in de keuken bordjes met fruit klaar, een mooi vogeltje zit er lekker aan te snoepen.

Overal waar ik kijk zie ik leguanen, op het strand liggen ook hele mooie schelpen, jammer dat we die niet mogen meenemen.

Na ongeveer een half uur komen ook de snorkels terug naar het strand en gaan we eten, stelt niet veel voor de beloofde Lobster maaltijd is niet meer dan een bak rijst met hier en daar een stukje Lobster, je moet er echt naar zoeken.

Om 14.15 uur varen we weer dezelfde saaie route terug als we zijn gekomen.

Sávonds na het eten weer een show bij het zwembad.

#Heremietkreeft of heremietkrab (Paguroidea) is de aanduiding voor tienpotige kreeftachtigen uit de superfamilie Paguroidea.

Er zijn over de wereld ongeveer vijfhonderd bekende heremietkreeftsoorten. Het merendeel leeft in water, maar er zijn ook enkele soorten bekend die op land leven. In Nederland en België is de bekendste soort de gewone heremietkreeft.

De heremietkreeft is bekend door het gebruik van een lege schelp, meestal een slakkenhuis, als bescherming voor het weke achterlijf. Er zijn echter ook variëteiten die wel een eigen schild als bescherming hebben. Zo dat weten we ook weer.

 

Woensdag 25-11, dag 11

 

Vanuit Trinidad beginnen we aan een pittige klim naar de Toppes de Collantes (530 m). Het is hier echt afzien, een adembenemende berg,een echte killer. ik had zelf al besloten het steilste stuk in de bus te gaan, een aantal mensen wilde toch proberen om op de fiets naar de top te gaan, onderweg werden de meeste in de bus geladen, Op de top is het even uitblazen en genieten van het uitzicht, wat een prachtige natuur is het ook hier weer. Weer veel kodakmomenten onderweg.

 Door het weelderige groen van de weinig bezochte Siërra del Escambray dalen we langzaam af in een idyllisch dal met verschillende watervallen die nu droog zijn naar Jibacoa. Wat is het hier heerlijk rustig fietsen. Onderweg in een klein dorpje heeft Tjeerd zijn tas verloren die op de bagagedrager vastzat, hij miste de tas pas toen hij een foto wilde maken. Gelukkig voor hem zijn er hier nog eerlijke mensen, Cor werd door een aantal mensen geroepen dat hij moest komen en kreeg de tas van Tjeerd aangereikt door een oud vrouwtje, het vrouwtje werd beloond met een paar Cuc’s die ze eigenlijk niet eens wilde aannemen. Een geluk voor Tjeerd dus.

 In Manicaragua slaan we linksaf, althans dat was de bedoeling wij rijden met een paar man rechtdoor, en worden later ingehaald door een luid toeterende bus: we zitten verkeerd dus moeten we instappen anders halen we voor het donker ons einddoel niet meer. Het doel vandaag is het Hanabalinna meer.  We hebben hier een mooie kamer met uitzicht op het meer

 

Donderdag 26-11, dag 12

Het voordeel van vroeg wakker zijn is vandaag dat ik de zon op zie komen boven het meer, een prachtig gezicht, goed voor een paar foto’s. Na een ontbijtje stappen we op de fiets om vandaag 50 km te trappen naar het “Franse” Cienfuegos, een pittoresk stadje. Deze havenstad gelegen aan een baai, heeft een kleurrijk koloniaal centrum, met een zeer fraaie plaza.

Alweer fietsen we door een mooi, rustig landschap en door dorpjes met bruisende activiteiten,

Een rolstoeler laat zich bergop sleuren door een fietser en een fietser laat zich, op zijn eigen stang gezeten bergop liften door een Jeep, waar zie je zo iets. Een ossenspan trekt een geïmproviseerde slede, een autoband met daarop een plank, waar een man op staat. Als ik probeer om een foto te maken begint die man meteen om peso’s te schreeuwen, nada dus, daar betalen we niet voor, nu hij bot vangt wordt hij door plaatsgenoten hartelijk uitgelachen.

We passeren vele kleurrijke huisjes, de meeste zien er goed onderhouden uit, andere zijn helemaal verkrot. En dan belanden we weer midden in de natuur waar een oude roestige spoorbrug uit lang vervlogen tijd nog slechts dienstdoet als decor stuk in het landschap.

Overal waar mensen op het land aan het werk zijn zie je ook de kleine witte koereiger zoekend naar voedsel.

Onder een enorme boom die zijn rijk met bromelia’s getooide kroon de weg overspant hebben we een pauze, ook hier weer even een paar mooie plaatjes schieten en dan de laatste kilometers naar Cienfuegos. Onderweg krijgen we nog een paar spatjes regen, verderop zien we dat er een flinke bui is gevallen, op zich niet erg maar door het opspatten van de weg zien we er al snel weer heel smerig uit.

Ons hotel is midden in de stad, de fietsen mogen in een apart kamertje maar we moeten ze wel door de lobby dragen. Ook hier weer een welkomstdrankje, en een lunch bij het zwembad.

Dan kunnen we de blubber van de benen gaan spoelen, en snel de kleren een sopje geven want die zien er ook niet meer uit. Nadat de was is opgehangen aan een draad die we in de kamer hebben gespannen, zetten we de airco aan die we aan de gang houden door de bonuskaart in de kaartenhouder te doen anders hebben we geen elektriciteit, gaan we de stad in, ook hier weer veel oude gebouwen, winkelpromenade stelt niet zoveel voor, dus terug naar het hotel en lekker bij het zwembad op terras met een drankje totdat er een wolkbreuk losbarst die ons naar binnen verjaagd. Als we later naar het restaurant rijden zien we dat vele straten blank staan.

Dineren gaan we vandaag in “het Palacio de Valle”. Dit in Gotisch-Moorse stijl gebouwde paleis behoorde ooit aan Batista, de laatste president van Cuba voor Fidel. Een kleurrijke pianiste doet haar best om de boel op te vrolijken. Na het eten mogen we het hele huis door om een kijkje te nemen, ziet er mooi uit.

#Het Palacio de Valle bevindt zich in het zuiden van de stad aan de Punta Gorda. Het paleis dat in de buurt van het Jagua hotel ligt, stamt oorspronkelijk uit de negentiende eeuw. Het bouwwerk wordt gekenmerkt door Moorse invloeden waarbij het Alhambra in Granada model stond. Het palacio kwam nadien in de handen van een Spaanse familie die het gebouw vergrootte en veranderde. Vandaar dat het bouwwerk een mix van stijlen vertoont. Ook het interieur is een mengeling van uiteenlopende stijlen: gotisch, neoklassiek, barok, neogotisch... In het Palacio is er tegenwoordig een restaurant ondergebracht waar een pianiste zorgt voor de nodige sfeer tijdens het diner.

 

Vrijdag 27-11, dag-13

De eerste 20 km gaan we in de bus, de route gaat hier over een drukke weg.

Als we daarna op de fiets stappen merken we dat er een stevige wind waait die de bomen zwaar doet buigen en ons een zetje in de rug geeft zodat we met weinig inspanning over de weg zoeven. Via een mooie landelijke route met veel suikerriet, bananen en hier en daar een rijstveldje  fietsen we naar Playa Girón, gelegen aan zee. Playa Girón ligt aan de Varkensbaai en was in de jaren ’60 het toneel van de ballingen in een poging Castro omver te werpen, tegenwoordig wordt er hier veel gedoken en gesnorkeld in de fraaie baai.

In een dorpje hebben we weer een mooi fotomoment, op straat wordt rijst gedroogd mannen rijven de hoopjes rijst uiteen om te laten drogen, op een kruising bekijken we even rustig hoe het openbaar vervoer werkt: bij gebrek aan fatsoenlijk openbaar vervoer heeft de regering het liften tot de ultieme vorm van socialistisch transport uitgeroepen. Je wordt hier als automobilist gewoon gestopt en krijgt dan een paar lifters in de auto en wordt een aantekening gemaakt van je nummerbord.

Verder is er niet veel nieuws te zien dus wordt de snelheid wat opgedreven.  Bij twijfel altijd naar de weg vragen zegt Pol altijd dus bij een splitsing laten we ons door een paar jochies de verkeerde kant opsturen,  na een paar km belanden we in een doodlopend dorpje dus is het duidelijk dat we terug moeten, later blijkt dat wij niet de enige zijn.

Hebben we die kids ook nog met ballonen verwend, nou ja zij hebben vast lol, wij achteraf ook.

Na nog een paar km driftig op de pedalen stampen bereiken we dan toch Playa de Giron, waar we meteen aan het welkomstdrankje kunnen beginnen, geen tijd om uit te blazen.

Dan op zoek naar ons huisje, we delen een huisje met Willy en Tjeerd, we hebben zelfs schommelstoelen en, heel speciaal een gifgroene salamander in de kamer, goed tegen de muggen. Als de bagage is geregeld gaan we eerst lunchen, daarna hebben we een vrije middag die door de mannen wordt besteed om de fietsen te poetsen want die zien er na gisteren niet meer uit. Ik ga op verkenning bij het zwembad ontdek ik een hele leuke salamander, als hij gaat lopen rolt hij zijn staart op.

Als de fietsen zijn gepoetst gaan we bij het zwembad wat drinken, we krijgen hier een voorstelling van schoolkinderen die leren met een microfoon, en met publiek om te gaan.

Sávonds koelt het hier sterk af, na het eten zitten we binnen.

 

Zaterdag 28-11, dag 14

Na het ontbijt heb ik bij het zwembad nog een kolibrie gespot, een prachtig vogeltje, een ware belevenis om dat beestje aan het werk te zien.

#De kolibrie kan door de zeer snelle vleugelslag (15 tot 80 slagen per seconde, afhankelijk van de grootte van de vogel) in de lucht stil blijven hangen. Door de snelle vleugelslag kan de kolibrie als enige vogel ook achteruit vliegen. Ze kunnen zelfs recht omhoog en recht omlaag vliegen. De 'helikopter' onder de vogels. Deze manier van vliegen vraagt echter zeer veel energie die verkregen wordt uit de suikers die in de nectar zitten.
De universiteit van Californië onderzocht de snelheid van de (mannetjes) Anna-kolibrie (Calypte anna) tijdens een duikvlucht. Dit gebeurde met een camera die 500 frames per seconde maakt. Er werd gemeten dat ze per seconde 385 keer hun eigen lichaamslengte afleggen (een straaljager haalt 150 keer, maar is op den duur uiteraard sneller). Bij het afremmen, dat met het spreiden van de vleugels gebeurt, ontstaat er een druk van negen keer de zwaartekracht. Een mens zou bij deze druk het bewustzijn verliezen.

 

Vandaag fietsen we eerst langs de varkensbaai een weg met historie: De Invasie in de Varkensbaai op Cuba is de mislukte invasie in Cuba door Cubaanse ballingen in april 1961, gesteund door de Amerikaanse CIA. De invasie had het doel het communistische bewind onder Fidel Castro omver te werpen. De aanval werd echter afgeslagen en Cuba bleef communistisch.

Na de varkensbaai gaan we een stuk de bus in, het is hier niet zo interessant om te fietsen.

We lunchen onderweg op een plek waar we al snel worden verjaagd, de reden daarvan is dat we bij een militaire kazerne in de buurt staan en dat mag hier niet. Dus inpakken en wegwezen, wij weer op de fiets voor de laatste kilometers. In Union de Reyes beginnen we onze fietstocht naar de Yumurivallei ten noordwesten van Matanzas.

 Onderweg staat de bus stil in een dorpje, we mogen hier even in een huisje binnenkijken, een leuke ervaring. Aan de muur hangt een foto van een mooie jonge vrouw, in een kamertje verder staat dezelfde nog steeds mooie vrouw maar dan vele jaren ouder. We staan binnen bij twee hele lieve oude mensjes die ons vol trots hun huisje laten zien, een kleindochter kijkt ondertussen naar de tv, waarvan het volume op de hoogste stand staat, ai dat doet bijna pijn aan de oren.

Onze reis gaat weer verder door suikerriet en citrusplantage’s met af en toe mooie vergezichten op het laatst is het even verwarrend waar we moeten zijn, even zoeken.

Het grappige is dat hier een bus staat met het opschrift: Roosendaal/Nispen, dat moet natuurlijk even worden vastgelegd.

Het is geen super hotel waar we nu zitten, morgen beter.

 

Zondag 29-11, dag 15

Na een rommelig, zeg maar chaotisch ontbijt fietsen we gezamenlijk, dachten we, later blijkt dat we Willy en Tjeerd missen, richting Matanzas waar we met veel oorlogsgeluid worden gestopt, er is hier een oefening aan de gang en we komen niet op het plein waar we met Pol hebben afgesproken, eerst worden we omgeleid, via een andere weg rijden we Matanzas binnen en uiteindelijk stranden we bij de brandweerkazerne waar brandweerwagens en ziekenwagens klaar staan om uit te rukken. Het gaat hier vreselijk tekeer, overal militairen, sluipschutters op de daken kanongebulder in de verte, helikopters die laag over ons heen scheren, even is er de twijfel of dit nou echt is of nep, het doet toch wel erg luguber aan.

Eindelijk mogen we dan toch verder fietsen, we missen nog steeds Willy en Tjeerd, gelukkig zien we al vrij snel de bus, dan slaat de verwarring weer toe: wie is waar? Ineens is Pol daar: waar waren jullie? Alsof er niets aan de hand was. Wij zijn tegengehouden! Hij blijkbaar niet. Nou dan toch maar door naar Havana, al zijn we toch nog 2 mensen kwijt. Uiteindelijk bied een smsje uitkomst: Willy en Tjeerd zijn helemaal afgedwaald maar rijden nu richting Havana, inmiddels is het wel duidelijk dat wij die onderweg niet meer tegenkomen.

Wij vervolgen onze weg tot de Mirador, Hier moeten we even van het uitzicht genieten, we moeten een steile trap op,ik besluit om eerst bij de fietsen te blijven die kunnen hier niet onbeheerd worden achtergelaten. De een na de ander komt aan en gaat naar boven, dan wordt ik afgelost en ga ik ook een kijkje nemen, wowh wat een fantastisch uitzicht is dat.

Kalkoengieren cirkelen hier talrijk om de brug. Hierboven ook weer stalletjes met gehaakte kleedjes, echt weer een plek waar alle toeristen naar toe worden gebracht. Bacunayagua brug bied een schitterend uitzicht over de Yumurivalei.

Na een poosje hier rondhangen vervolgen we onze weg naar Havana,  we rijden door kleine dorpjes overal klinkt luide muziek.  Cor gaat onderuit op een hobbel, gelukkig valt het mee, als de wonden zijn geschoond gaan we weer verder, even later moeten we weer stoppen: Renee heeft een lekke band, ondertussen komt Pol aanlopen, die heeft gehoord dat er iets aan de hand is, blijkt dus dat in het zicht van de haven nog even van alles gebeurd. Het is best wel spannend om zo Havana binnen te rijden, we hebben wel aanwijzingen gekregen maar toch. We zijn wel met de hele groep bij elkaar maar moeten het zonder de gids doen. Even krijg ik het gevoel dat we helemaal de verkeerde kant  opgaan, maar dan staan er ineens richtingaanwijzers o.a. richting Capitol en dan weet ik dat we goed gaan. Whow, dit is toch wel speciaal: zo’n grote stad en die dan binnen rijden op je fietsje of we het dagelijks doen.  Als we in het Hotel zijn wordt er eerst wat gedronken, in een mum van tijd hebben we een gigantische puinhoop gecreëerd in de lobby: al onze fietsen en bagage op de vloer en een tafel vol met bier, wat hebben wij een plezier……

Vanavond eten we in gezelschap van Willy en Tjeerd op het kathedraalplein, heel gezellig en lekker eten. Er is ook nog een modeshow hier avonds.

 

Maandag 30 -11, dag 16

We beginnen aan het laatste deel van onze fietsreis naar het mooiste fietsgebied van Cuba. We verlaten met zijn allen Havana westwaarts over de Malecon.  Als we de tunnel zien moeten we even goed opletten hoe te fietsen, de tunnel mogen we niet in dus eroverheen en dan onze weg zoeken, de snelweg mogen we ook niet op. Daarbij zitten we ook nog eens in de ochtendspits en dat maakt het er niet makkelijker op. Langzaamaan laten we de stad achter ons, we zitten toch nog een keer op de verkeerde weg en worden er door een politieagent afgestuurd, dus even rechts en dan weer links en dan stranden we op een circus dus weer maar links en dan zitten we weer op dezelfde snelweg, gelukkig worden we niet meer aangehouden. Na de buitenwijken wordt het steeds rustiger en fietsen we weer over de “ autoluwe snelweg” met fraaie uitzichten op zee. Als we het binnenland in fietsen wordt het heuvelachtiger. Ik merk wel dat ik na de km’s van gisteren vandaag geen goede klimbenen heb, zodoende wordt het vandaag toch wel weer afzien voor mij. De temperatuur is ondertussen ook weer flink aan het oplopen, het wegdek wordt steeds slechter dit alles maakt het vandaag niet echt gemakkelijk. Onderweg wordt een paar keer gestopt om te kijken of we toch wel op de goede weg zitten. Manuel rijd met ons mee want de bus kan hier niet komen. Een prachtige fietstocht over een kam met veel vergezichten brengt ons naar Las Terrazas. Het laatste stuk is wederom een zeer steile klim, en dan eindelijk:ons hotel, het ziet er hier heel natuurlijk uit, het hotel is als het ware om een boom heen gebouwd, dat kun je binnen goed zien.

Ook hier krijgen we eerst een welkomstdrankje en dan op zoek  naar onze kamer. Vanuit het bad kijk je zo over het dal, heel bijzonder, een bad met een weids uitzicht.

Las Terrazas is een natuurreservaat en staat op de UNESCO lijst. Het stadje heeft de naam te danken aan de terrassen die er ontstaan zijn door het eeuwenlange stromen van de rivier.

We hebben hier een erg leuke avond, eten v.d.kaart, uiteraard met muziek.

 

Dinsdag 1-12, dag 17

 

Na een heerlijke nachtrust en een goed ontbijt gaan we weer met volle moed de dag tegemoet, Een afwisselende etappe via Soroa en San Cristobal naar het kuuroord San Diego de los Banos, gelegen ten zuiden van de Sierra del Rosario. het is wat nevelig, de douw doet de bladeren aan de bomen kraken, het lijkt af en toe of het regent.  We verlaten met weemoed deze sprookjesachtige omgeving, nagestaard door de koningspalmen die zich majestieus boven het landschap verheffen, rijden we door een schitterende natuur die al vol is met vogelgeluiden. Er wacht ons een stevige klim die,mij doet hijgen als een oud paard, en mijn fiets doet kraken alsof die last heeft van metaalmoeheid.

In de weg is een enorm gat geslaan waar we omheen moeten, dit is het werk van een orkaan een paar jaar geleden, het duurt waarschijnlijk nog vele jaren voordat het gat weer gedicht is. Hier ontmoeten we een Nederlands stel die het wel stoer vinden wat wij doen, wij willen absoluut niet ruilen met hun autootje. Op de aller-steilste klim moeten er toch een paar mensen te voet verder, ik kan het hele stuk verder fietsen en haal net de top, heerlijk, weer een overwinning. De weg blijft op en af gaan, een mooie specht vliegt over, die moet even gekiekt.

We hebben een sapstop,na 60 km hebben we lunch, we stoppen in de buurt van een schooltje, koetsjes komen aanrijden om de kinderen op te halen, toch even anders dan de grote SUF’s die bij ons komen voorrijden.

Een vervelende bijkomstigheid is dat we tijdens de lunch worden belaagd door honderden vliegen, echt “vlieg en fiets” grapt er iemand. Al snel stappen we weer op voor de laatste 20 km tot onze bestemming: hotel Mirador, luide disco muziek schalt ons tegemoet,, de kamers zijn nog niet klaar dus gaan we eerst voor het welkomstdrankje bij het zwembad. We hebben een ruime kamer met uitzicht over het dal, we kunnen even heerlijk op het balkon in een schommelstoel zitten, lekker vakantie vieren.

Tijdens het eten hebben we weer een optreden van een goeie band, die sommige van ons ook op de vloer krijgen voor een dansje. uiteraard ook hier weer een cd gekocht.

 

Woensdag 2-12, dag 18

Het leek vandaag een makkelijke dag te worden: slechts 50 km, niets is echter minder waar, een letterlijk adembenemende klim wacht op ons die zowel onze spieren als onze fiets veel geweld aandoet. Het wordt min of meer een duatlon met flink wat klunen en af en toe een dweilpauze tussendoor, phf, we hadden ons nog wel voorgenomen er een relaxte dag van te maken.  Het afzien wordt wel beloond met een sprookjesachtig landschap, het is echt genieten. Door de Sierra de Güira met enkele pittige klimmetjes fietsen we verder richting Viñales. In dit gebergte bevinden zich de grotten waar het westelijke hoofdkwartier was gevestigd van Che Guevarra tijdens de Cubacrisis van 1962. Steeds meer duiken de lieflijke kalksteenbergen voor ons op met daartussen vruchtbare rode aarde waar veel tabak word verbouwd. Tijdens de lunch vermaken we ons met een 10 tal biggen die op ons voedsel afkomen, een oud stuk stokbrood, vis uit blik en wat kaas vinden gretig aftrek, dit worden zeker smakelijke karbo’s  Na de lunch worden er veel foto’s gemaakt. Bij een splitsing van de weg gaat het weer mis, Ik had Pol horen zeggen dat we rechtsaf moesten maar Manuel die voorop reed ging links dus gaat iedereen links, we blijken op de verkeerde weg te zitten maar kwamen uiteindelijk toch goed uit. Ook hier leiden alle wegen naar Rome…

De groep zit inmiddels wel te wachten, Manuel moet immers inchecken. Later bied Manuel excuus aan de groep. De meeste kamers zijn nog niet klaar dus wordt er eerst wat gedronken.

Ondertussen treed er hier een vage groep op.

 

Donderdag 3-12,  dag 19

Vandaag was de keuze een rustdag of een rondrit door de omgeving van Viñales. Dit is hét fiets- en wandelgebied van Cuba, maar er bevinden zich ook verschillende druipsteengrotten. De Valle de Viñales is bekend om z’n tientallen Mogotes, de bolvormige kalksteenrotsen die lukraak door de vallei lijken te zijn verspreid.

Wij kiezen voor de rondrit, we hebben niet zo veel zin om hier maar wat rond te hangen en Vinales ben je ook zo door.

Na het ontbijt vertrekken we in de ochtendnevels we zijn met 8 personen. Vinales is een aardig toeristisch plaatsje waar het dagelijkse levensritme al weer vol op gang is. Via een ander dorpje waar we eerst een cola stop maken, verlaten we via een zeer slecht zandpad de bewoonde wereld. Hier begint ons avontuur door een paradijs op aarde, wat een rust, wat een geweldige natuur, vele malen wordt er gestopt om een foto te nemen, helaas kunnen we onze ervaring niet echt vastleggen, met een rustig tempo fietsen we door dit sprookjesachtig landschap en absorberen de rust die het uitstraalt, de pittige klimmetjes  waar we normaal nog wel eens over zeuren nemen we voor lief, ongelooflijk wat een omgeving met je doet.

Na een poosje lekker dwarrelend  op de fiets van links naar rechts over het pad van de natuur genieten, staan we voor een riviertje dat we over moeten steken, we zijn ondertussen al talrijke modderpoelen doorgegaan, of waar het kon omheen gegaan, maar hier moeten we echt doorheen. Op zich niet erg maar voor mijn been wel.

Pol bied aan om mij naar de overkant te dragen, de camera moet mee want dit avontuur moet worden vastgelegd,  dus ik op de rug van Pol naast hem nog twee mannen om Pol overeind te houden gaat het naar de overkant, hier leg ik de overtocht van de groep vast op video, wat een avontuur. Op deze mooie plek hoeden we meteen een picknick, het smaakt ons uitstekend na zo’n tocht. Helaas worden we belaagd door heel vervelende vliegjes die zich niet laten verjagen, een vleugje deet bied uitkomst.

Het is wel heel gezellig zo met elkaar. Twee Spaanse mannen voegen zich bij ons en eten een broodje mee, zij waren al door hun proviand heen.

Uiteindelijk moeten we toch weer verder, al vrij snel gaat het regenen er vormen steeds meer donkere wolken boven ons dus dat ziet er niet best uit. Als het echt keihard gaat regenen wordt het pad gevaarlijk, de klei wordt glibberig en vooral in een afdaling is dit niet prettig dus stap ik af, lopen is dan de beste optie. Al snel rijden we achteraan, de rest is niet meer te zien totdat we Marleen voor ons zien , zij staat naast de fiets met problemen, zij is over de kop gegaan en heeft nu een flinke slag in het wiel, en waarschijnlijk een paar gekneusde ribben.

De mannen maken haar achterrem los zodat ze weer kan fietsen, later gaan ze proberen de slag uit haar wiel te halen. Het is wel sneu voor haar, het worden nog zware kilometers.

Maar we doen het allemaal rustig aan, het blijft regenen. Pol komt terug om te kijken wat er aan de hand is, we worden vermist, het duurde te lang eer wij kwamen.

Het is jammer dat er zo een abrupt einde aan deze mooie tocht komt, uiteindelijk zijn we blij dat we verder heelhuids bij het hotel aankomen, waar we onder het genot van een biertje even nakletsen en van de schrik bekomen.

We hebben hier nog een heel gezellige avond.

 

Vrijdag 4 -12,  dag 20

Vannacht heeft het ontzettend veel geregend, het is nog zwaar bewolkt dus zijn we toch wel benieuwd wat het weer vandaag gaat doen. Het fietsplan wordt enigszins aangepast i.v.m. een modderweg. Vol goede moed stappen we op de fiets, het eerste stuk is een verschrikkelijk slechte weg: voor een asfaltweg ligt er te weinig asfalt en voor een zandweg ligt er teveel asfalt, het is allemaal gaten en kuilen. We verlaten Viñales en fietsen oostwaarts. Een afwisselende tocht die vele landschappen van Cuba nog een keer de revue laat passeren. Lieflijke akkers met tabaksschuren en boerengehuchten waar het dagelijkse leven vol in gang is: veel mensen, veel lawaai en veel vrachtwagens die ons trakteren op dikke zwarte rookpluimen uit hun uitlaat. Gelukkig komen we een paar kilometer verder weer op een rustige weg waar we nauwelijks nog worden gehinderd door vrachtwagens of enig andere vorm van transport. Helaas wordt de weg weer slechter maar de natuur steeds mooier, begroeide kalkrotsen, weelderige bossen,hier en daar kleine nederzettingen met kleurrijke huisjes vaak met veel bloemen rondom en een pittige klim naar 410 m hoogte die ons behoorlijk doet afzien. Tijdens de klim maar afleiding zoeken in de vegetatie kijken wat hier zoal groeit en bloeit, zelfs weer orchideeën gespot. Ook hier in de buurt van dorpjes weer veel mannen op paarden, vaak met mooie doorleefde koppen. We fietsen dwars door de Cordillera de Guaniguanico naar Soroa . Op een mooie plek met uitzicht op een berg wordt gestopt voor de lunch. Grappig, de bus staat licht bergafwaarts gewoon op straat en wij zitten met de stoeltjes voor de bus. Er komt hier toch geen verkeer, lekker rustig hier. Overal om ons heen scharrelen varkens, kippen en kalkoenen. Na nog wat stevige klimmen houd ik het voor gezien, afdalen op een slechte weg is ook geen pretje du laat ik mijn fiets in de bus zetten, ik vind het goed zo en stap bij de andere deelnemers in de bus, een paar mannen gaan nog even door, maar ook zij moeten later instappen want ze redden het toch niet voor het donker wordt.

Bij aankomst, we zitten weer in Moco, krijgen we eerst een welkomstdrankje. Voor het eten kunnen we eerst van muziek genieten.

Onder het eten wordt er al een afscheidswoordje gesproken voor Boris door Marleen in het Spaans en voor Manuel in het Engels door Elke.

Het einde van de reis nadert nu wel erg snel.

 

Zaterdag 5-12, dag 21

Van Sinterklaas is hier nog nooit gehoord, en op het platteland is van kerst ook niets te bespeuren, in de steden wel daar heeft elk huis wel een kerstboompje.

Vol goede moed beginnen we aan onze laatste fietsdag in Cuba. Op een na is de hele groep opgestapt. Het weer is wat twijfelachtig vandaag maar daar laten we ons niet door ontmoedigen. Eerst rijden we weer door een mooi natuurgebied, nog eenmaal klimmen we 200 m om dan langzaam af te dalen naar de noordkust.  De weg is redelijk goed het gaat weer op en af maar goed te doen. In een dorpje is in zijn voortuin de kapper aan het werk, oudjes zitten in hun schommelstoel op de veranda het straatleven gade te slaan, het ziet er hier lekker relaxt uit. Paardenwagentjes rijden kris kras over de weg en ook de dikke oude vrachtwagens met hun zwarte rookpluimen zijn weer van de partij. Na 30 km gaan we in een dorpje op zoek naar een koele Cola oftewel: een ku kula zoals het hier heet. Hier ontdekken we een oude Nederlandse stadsbus en er komt nog een conection bus voorbij, alle overtollig openbaar vervoer is naar Cuba verhuist. Het begint even flink te regenen dus wordt hier even geschuild, we moeten nog 30 km fietsen Over een soort dijk met zeer afwisselende vergezichten fietsen we naar Mariel waar we ons “westelijk-rondje” compleet maken.  We worden geholpen door de wind die ons een zetje in de rug geeft.  We fietsen voorbij een groot roze flatgebouw waar aan alle kanten was hangt te wapperen die snel wordt binnengehaald als er een paar druppels vallen. Na nog een paar mooie vergezichten op de kust bereiken we de bus, het eindpunt van onze fietsreis. Eerst wordt er geluncht en dan alle fietsen in de bus en op weg naar Havana. Aangekomen in het hotel maken we er in een mum van tijd een puinhoop van alle fietsen, koffers en het verpakkingsmateriaal moet uit de bus, andere hotelgasten staan vol verbazing toe te kijken en maken foto’s van onze bende.

Als we de sleutels hebben vormen we een opstopping bij de lift, fietsen en bagage moeten mee naar de kamer.

Om 19.00 uur verzamelen we om te gaan eten. Natuurlijk hebben we weer live muziek, het eten is niet echt geweldig.

Na het eten bezoeken we nog een geweldige Flamengoshow en kopen nog maar een CD.

Zo werd onze laatste avond in Cuba heel gezellig.

 

Zondag 6-12

Nog een laatste dag in Havana, tot 5 uur vanmiddag hebben we tijd om nog wat rond te kijken. We lopen nog een rondje door de stad, maken nog wat foto’s en zitten nog een tijdje op het Kathedraalplein waar van alles gebeurd. Op de hoek van de straat speelt een heel goeie band, muzikale steltlopers komen voorbij, en op allerlei manieren proberen mensen hier geld te verdienen met foto’s maken.

We eten hier een hapje en gaan dan nog wat verder kijken, brengen het laatste uur door op een ander terrasje waar we gezelschap krijgen van Kees en Henk.

Dan breekt toch de tijd aan om afscheid te nemen van Havana, op naar het hotel, fietsen en koffers naar beneden en dan is het wachten op de bus, die laat erg lang op zich wachten de spanning loopt aardig op. Als de bus dan eindelijk arriveert, moeten snel de fietsen en de bagage erin, de chauffeur raakt helemaal over stuur, hij wil de fietsen niet in de bus, Wij blijven driftig doorgaan we zijn al in tijdnood.

Onderweg wordt de chauffeur alleen maar kwader en belt zijn baas die komt een kijkje nemen, Pol duid op zijn horloge dat het tijd is om door te gaan.

Nog op tijd bereiken we het vliegveld, wij snel de bus uit en dan kan de chauffeur stoomafblazend. Wat een gedoe. We hebben nog net tijd om een paar flessen rum in te slaan.

Na een rustige vlucht komen we in een koud en nat Nederland.

We kijken nu terug op weer een fantastische fietsreis, we hebben genoten van Cuba en genieten nu nog van de Cubaanse muziek.